Het gaat slecht met Eugène. Zijn leven is een totale puinhoop. Zo verliest hij zijn luxebaantje bij de lokale platenboer. En alsof dit nog niet genoeg is, wordt hij ook nog uit zijn huis gezet. Met lede ogen ziet hij zich op zijn dertigste genoodzaakt weer bij zijn ouders in te trekken. Dit is het toppunt van schaamte voor deze cynische vrijgezel bij uitstek. Gelukkig zijn mama en papa superlief. Zo heeft zijn moeke zijn kamer nog in dezelfde staat gelaten als toen hij het huis uitging — fijntjes knipogend dat ze wel begrijpt waarom hij geen vriendinnetje heeft. Bleek dat de vetcoole indierockfan vroeger zijn kamer versierde met posters van Wham, Modern Talking en andere Bronski Beats. Nu is zijn leven pas helemaal om zeep.

Na een halfslachtig debuut, lijkt Eugène de jongste jaren helemaal op dreef te zijn gekomen. Het universum van onze favoriete nerd staat immers volledig op poten. Behalve zijn dikke naamloze huisgenoot, zijn er ook een kat en etterbakje van een neefje komen aanwaaien en inwonen. Voorts heb je nog twee groene aliens die er alles aan doen om niet op kikkers te gelijken, maar daar niet echt in slagen. En ondanks het feit dat dit een Nederlandse gagstrip is, komen er geen kabouters in voor! Neen, echt niet!

Afgestudeerd bedrijfseconoom Jan Dirk Barreveld slaagt erin om met Eugène een brug te slaan tussen de Nederlandse steunpilaren van de betere humor, Gilles De Geus en Dirkjan. De tekenstijl is superverzorgd en de humor zweeft van schaterlachend plat tot gniffelend fijn. Alles en nog wat passeert de revue: vliegjes in pisbakken, sinterklaas, de pokerrage, stille scheten en de smurfenrage. Af en toe ontbreekt ons de broodnodige Nederlandse showbizzkennis (ons geheugen bleef steken bij de Willems: Ruis, Duis en Van Oranje), maar dat kan en mag de pret niet drukken. Meer nog, in dit album groeit Eugène uit tot het Hollandse alternatief voor Manu Larcenets antiheld Marco (Terug op Aarde, De Dagelijkse Worsteling ). Beide auteurs voelen perfect de leefwereld van een dertiger anno 2008 aan (ouders, vrouwen en peuters, de vooruitgang, die eerste nostalgie,...), maar vullen het gelukkig totaal verschillend in. Schitterend, toch?