Nog twee delen en het zit erop voor Death Note. Tot nu toe zullen wij drie scharniermomenten blijven onthouden. Ten eerste de allereerste ontmoeting met Light en de mysterieuze speurder L op de schoolbanken. Ten tweede de zeer verrassende dood van L. En ten derde de nog vers in het geheugen zittende dood van Lights vader waarbij Light zich van zijn verschrikkelijkste kant liet zien door slechts één mondhoek op te trekken. Wie begot niet weet waar we het over hebben, moet dringend de reeks (her)lezen. Deze momenten zitten gestanst tussen de vele tekstblokken.

Da's meteen ook een groot punt van kritiek. Al langer voelen we onze concentratie wegglijden bij het lezen van de vele, erg vele gedachten en dialogen die blijkbaar nodig zijn om het verhaal verder te zetten. Er worden steeds maar weer nieuwe en zelfs valse regeltjes voor het gebruik van de Death Note prijsgegeven en dat maakt de geniale basisidee voor een groot stuk kapot. Light is een overberekend type die steevast dubbel spel speelt en zijn plannetjes deelt met de lezer, maar diezelfde lezer ziet of beleeft graag wat meer actie, spanning en daadkracht. Hoe dan ook weet hij telkens de dans te ontspringen. Hij is dan ook een jager die zichzelf moet te pakken krijgen, maar dat vooralsnog weet uit te stellen. Nog steeds is hij niet officieel als moordenaar van criminelen ontmaskerd. Zijn idee voor een ideale samenleving zonder misdaad begint stilaan vorm te krijgen. Dat gebeurt via steun in de media en religie. Kira, het moorddadige alter ego van Light, is een god op aarde geworden en kent vele aanhangers. Alleen uit respect en goedkeuring voor zijn daden of ook uit angst? In deel 10 neemt iemand anders de taken van Kira waar, een fan, maar ook iemand die een gevaarlijke stap verder zet. De twee opvolgers van L, de met speelgoed in de weer zijnde Near en de chocolade vretende Mello (van wie we anderhalf mangadeel dachten dat zij een grietje was), zitten Light op verschillende fronten op de hielen. En tussen alle personages voor wie we geen sympathie kunnen voelen, is er dat ene lichtpuntje: Misa Amane, het vreugdevolle meisje dat helaas voor haar dolverliefd is op Light. Hij ge- en misbruikt haar echter als pion in zijn uitgesponnen schaakspel.

Eigenlijk roept de reeks vele vragen op waarover interessante debatten kunnen gevoerd worden. Mag enkel een politie- en gerechtelijk apparaat straffen? Heeft het publiek daarover medebeslissingsrecht? Verdient een zware crimineel het om te sterven? Is er een tweede kans mogelijk? Welke vuile rol spelen media en religie om personen te maken of te kraken? Zijn zij door hun tendentieuze en volstrekt ondeontologische berichtgeving medeschuldig aan het grootmaken van een monster dat het recht in eigen handen neemt? Met dit soort vragen worstelden we in het begin meer dan nu. Vandaag vragen we ons enkel af hoe Death Note zal eindigen en tot welke prijs?