Grote smurf gaat op bezoek bij tovenaar Homnibus. Zijn slijmerige zelve zijnde besluit Brilsmurf ondertussen het laboratorium van de Grote smurf een grondige poetsbeurt te geven. Bij het afstoffen van enkele oude boeken ontdekt hij een boek met lege pagina's. Groot is zijn verbazing wanneer het boek hem aanspreekt en aanspoort tot het stellen van een vraag. Al gauw heeft Brilsmurf door dat het boek geen gewoon boek is, het is het boek dat alles weet. Kennis geeft macht, macht corrumpeert... Brilsmurf ontpopt zich tot een verlicht despoot en zet het hele smurfenbestaan op zijn kop.

Hoe eenvoudig de smurfen ook lijken, niets is minder waar. Elke smurf heeft zijn eigen karakter, zijn eigen sterktes en zwaktes. In wezen vormt de smurfenwereld een mooie karikatuur van de mensenwereld. Een unieke kans dus om kinderen de nodige levenslessen mee te geven en volwassenen een broodnodige glimlach op de mond te toveren. Scenarist Alain Jost heeft dit goed begrepen en maakt dankbaar gebruik van de eigenschappen van hét ettertje uit smurfenland, Brilsmurf. En zeg nu zelf... Hij vraagt er toch om?

De Smurfen zijn tekentechnisch misschien niet het allermoeilijkste om uit je potlood te schudden. Maar dat is slechts schijn. Op signeersessies wordt er maar al te vaak gevraagd aan diverse tekenaars om eens een smurf te tekenen. Het resultaat is dan soms hilarisch. Pascal Garrays tekenstijl blijft het origineel trouw en sluit naadloos aan bij die van zijn voorgangers en dat zijn niet de minste. Het is geen sinecure om in de voetsporen van Peyo te treden. Ze doen dat echter wreed goed. De Smurfen lijken in niets vijftig jaar oud, het is nog steeds een guitige reeks voor jong en oud.