Simon Spruyt staat op scherp. Nauwelijks een jaar na het eerste deel pakt hij nu al uit met de afsluiter van dit verhaal. Ondertussen pakte hij de juryprijs in de Stripstrijd van Focus Knack met de daaraan verbonden wekelijkse pagina in het gelijknamige blad. Verder stoomt ook De Bamburgers verder op naar het derde deel. Ondanks die enorme productie slaagt Spruyt erin om zijn eigenzinnigheid te bewaren.

Professor Egon Spielspass is in het Duitsland van de jaren dertig nog steeds ijverig op zoek naar het verloren gewaande laatste exemplaar van de fabelachtige drakensoort de Furox. Op zijn zoektocht wijkt hij in deel twee uit naar de Verenigde Staten, op de hielen gezeten door een bende ambitieuze nazi's. Tegelijk volgen we ook de belevenissen van de Furox in kwestie, die door mens en dier doorheen de geschiedenis weinig aangenaam wordt behandeld. Spruyt goochelt op een heel verfrissende manier met geschiedenis, wetenschap en mythologie. Hij brengt op een straffe manier alle verhaallijnen uit het eerste deel samen en serveert ons een slot dat op elke manier waardig genoemd kan worden.

Het tekenwerk heeft jammer genoeg iets meer te lijden onder de stijgende werkdruk (geen woord zal je ons over de dalende koopkracht horen lossen). Sommige pagina's ogen slordig en onafgewerkt. Deze staan echter in schril contrast met de expressieve, nouvelle vague aandoende tekenstijl. Spruyt heeft in enkele jaren een heel persoonlijke variant gevonden waarbij hij nauwelijks vergelijkingen van collega's moet dulden. Momenteel werkt de auteur aan losstaande vervolgverhalen waarin nevenpersonages als Von Rosenbaum en Papa Zoglu centraal zullen staan.Wij hopen dat deze Furox alvast snel een weg naar het buitenland mag vinden, want dit tweeluik staat als een huis en Spruyt hoeft voor geen enkel gerenommeerd auteur onder te doen.