Aan besprekingen van manga's geen gebrek deze week. Maar als een Europeaan het — qua thema of tekenstijl — op zijn oosters wil proberen, is het opletten geblazen. Geloof je ons dat een Mario Boon zijn tekenstijl expres aanpaste in de opgedoekte stripreeks X!nk om er een mangatoets aan te kunnen geven? Sta daar niet verder bij stil. Niemand anders doet dat. Toch zijn er de afgelopen jaren veel nieuwe, interessante zaken verschenen van Europese tekenaars met respect voor de oosterse geschiedenis en cultuur. Okko en Samoerai bijvoorbeeld. Bakemono is vooralsnog geen beklijvende reeks, maar het heeft zijn capaciteiten.

Mocht dit in zwart-wit verschijnen, dan viel het te licht uit. De dunne lijnvoering zou te zwak overkomen. De heldere en kleurrijke computerinkleuring met dieptewerking, aandacht voor licht en schaduw en details op de juiste plaatsen redt hier veel. Het eerste deel viel voor ons tegen. Een stuurloos verhaal, een held (half samoerai, half demon) die niet uit de verf kwam en een onduidelijke queeste om het verhaal draaiende te houden. De actie-elementen gaven het album het cachet van een verstript fantasygame. In deel 2 herpakt Jean-Luc Sala zich. De onderneming om drie dochters van de Witte Koning (rara, is dat iemand die een aardig of een kwaadaardig karakter heeft?) in veiligheid te brengen, wint aan animo en er kan al eens gelachen worden. Op andere fronten gaat Sala opnieuw de mist in door visjes te water te laten die vooralsnog te onduidelijk zijn om er rekening mee te kunnen houden en daar zullen we wel op afgerekend worden in het volgende, afsluitende deel.

Er is zeker een positieve evolutie merkbaar, maar Bakemono blijft een zoveelste fantasyreeksje — dat ook zijn liefhebbers kent, daar niet van — waar we ons binnen een aantal jaar niets meer van zullen herinneren. Daarvoor zijn de albums te snel uitgelezen zonder dat er wat van blijft hangen. Eindigend op een positieve noot (je kent ons!): Zijde, een van de drie dochters die is ondergebracht in een bordeel, draagt een erg mooie kimono.