Catherine verlaat het ouderlijke nest op het platteland om er in de stad met haar oudere zus Solange samen te hokken. Haar "andere ikzelf" ziet er niet meteen monter uit. Catherine komt erachter dat haar huisbaas niet alleen haar lover is, maar ook haar pooier. In een lade vindt ze zakjes cocaïne. Het komt wel vaker voor dat trauma's uit het verleden een weerslag hebben op een troosteloos heden. Gepesten die later zelf pestkoppen worden bijvoorbeeld, of slachtoffers van pedofielen die een fascinatie voor onschuldige, jonge kindertjes ontwikkelen. Beide zussen delen ook een trauma. Op de koop toe verdronk Catherine bijna op haar vijfde. Ze heeft er een vreemde liefde met water aan overgehouden die doorheen de drie delen als een rode draad is verweven. Ondanks alle tegenslagen en ontgoochelingen slaat ze zich er toch doorheen, ook al gaan daar brokken (zoals na de wilde autoachtervolging in deel 1) en andere slachtoffers mee gepaard. Ze laat nu eens niet met zich sollen! De gebeurtenissen staan daarnaast een gelukkige ontmoeting met een jongen niet in de weg.

Het trilogietje Catherine had ons bijna van bij de eerste pagina's beet. Eerst moesten we wennen aan de rechtstreekse aanspreking van het personage aan ons adres... we bedoelen dus aan het adres van de lezer. In haar soort dagboekstijl maakt ze jou deelgenoot van haar situatie en raak je sneller betrokken in het verhaal. Dat geeft een eigenaardige gewaarwording in plaat 19 van deel 1 waarbij ze jou naakt voor de badkamerspiegel staat te verleiden. Niet onprettig, maar eigenaardig.

Als compleet auteur heeft Thierry Bouüaert voor een fascinerend zelfportret van een jonge vrouw met besognes op zoek naar het ware geluk gezorgd. Pak ze beet in de winkel en profiteer van de kennismakingsprijs voor het pakket!