Dit is dan wel het laatste deel van het drieluik, maar het is nog niet gedaan. De wegen van enkele sleutelpersonages leiden naar Parijs waar we Aya zullen terugzien in een volgend drieluik. Maar eerst zijn er nog zaakjes te regelen in Afrika, in Ivoorkust meerbepaald. Aanvankelijk staat alles in het teken van Miss Yopougon, een verkiezing voor het mooiste meisje van de buurt. Ook de hulp in huis Félicité doet mee en ze brengt het er niet onaardig vanaf. Daarmee is ze het gelukkigste meisje op het podium. Haar gewonnen blik olie wil ze schenken aan een vriendin. Per ongeluk komt ze iets te zien waar ze als goed christenmeisje moeilijk mee overweg kan.

Het verhaal van Félicité is bijlange niet het enige dat scenariste Marguerite Abouet vertelt. Er is dat van Ignace, Aya's vader, die in de problemen komt door zijn maîtresse. Er is Moussa, het zwarte schaap van de rijke familie Sissoko, voor wie de laatste druppel in de emmer is geplengd. Er is Hervé, de niet zo snuggere neef van Aya's vriendin Bintou, die een eigen garage wil starten. En tussen al deze kleine en grotere verhalen sluimert dat van Aya, het gezonde verstand van de buurt. In de liefde lukt het niet zo goed. Daar staat ze wat boven ondanks dat ze ooit wel hoopt te kunnen trouwen.

Abouet schetst een interessant beeld van Afrika dat wij doorgaans niet kennen. Het hoeft niet altijd kommer en kwel te zijn. En in Afrika lopen ze uiteraard niet allemaal rond met een gezwollen buik of een machete tussen de tanden. Het maatschappelijke portret, de onderlinge relaties — al of niet gewettigd — en de gevolgen daarvan vormt de leidraad van Aya uit Yopougon. Het is een reality docusoap zonder gevaar op uitwassen in BV-land. Voor een betrouwbaar grafisch portret kon Abouet rekenen op haar man Clément Oubrerie . De combinatie kleur, toon en sfeer is treffend gekozen. En met het personage Aya heeft hij een van de mooiste stripheldinnen op papier gezet, leterlijk en figuurlijk.