Het recept van Léo is ondertussen alombekend: je haalt een groep mensen uit hun vertrouwde omgeving, dropt ze in een streek met een buitengewone fauna en flora en ziet wat er dan gebeurt. Neem daarbij zijn typische tekenstijl (puntig maar toch zwierig, vol mensen met wapperende haren en Colgate-smiles) met felle inkleuring en je hebt een strip van Léo vast. In de reeks Kenya is het niet anders. Vertrouwde ingrediënten dus en toch werken ze keer op keer.

In Kenya verdwijnt er een expeditie onder leiding van de arrogante schrijver Remington. Als Kathy Austin les gaat geven in het Afrikaanse land, raakt ze al snel bevriend met twee collega-leraren en geïntrigeerd door de mysterieus verdwenen expeditie. Nog vreemder wordt het als er plots eeuwenlang uitgestorven diersoorten en ufo's opduiken. Invasie uit het heelal, of toch iets anders? Van ons zal je het niet horen, je moet het zelf maar lezen! Wat we wel willen verklappen is dat je in dit afsluitende deel meer verklaring krijgt dan je misschien wel zou denken. En die verhelderende verklaring lost de opgebouwde spanning best wel in. Alle losse draadjes worden aan elkaar geknoopt en ook de uitsmijter kon ons bekoren.

Er komt nog wel een nevenverhaal van Kenya, Namibië gedoopt, waarin ook Kathy Austin de hoofdrol op zich zal nemen, maar voor Léo is de kous af. Namibië zal namelijk vorm worden gegeven door Bertrand Marchal, tekenaar van Grens en de decors van Charly. Léo concentreert zich liever op de pas opgestarte derde cyclus van De Werelden van Aldebaran: Antares. Te oordelen op dat eerste deel, en de spanningsboog rond het kind van hoofdrolspeelster Kim is dat zeker geen verkeerde keuze. Wij blijven onze favoriete Braziliaanse tekenaar beslist op de voet volgen.