Achternagezeten door een meute honden slaan onze vijf vrienden uit de eerste twee delen op de vlucht. Wanneer ze het voormalige pretpark Treasure Island naderen worden ze verwelkomd door een andere groep kinderen... De Stam van de Haai. Zo goed en zo kwaad als het kan trachten de kinderen van de stam het normale volwassenenleventje na te bootsen. Hun leider, de coole elfjarige Saul, heeft de touwtjes stevig in handen en legt zonder al te veel tegenpruttelen van de anderen soms verregaande regels op. Onze vrienden zijn aanvankelijk opgelucht om weer eens andere leeftijdsgenoten te zien. Wanneer Sauls dictatuur zich echter tegen Dodji keert, slaat de blijdschap al snel om in rebellie.

Aandachtige lezers herinneren zich ongetwijfeld de uitermate positieve recensies van de eerste twee delen, waarbij we vooral de spanning en de originaliteit prezen. Fabien Vehlmann doet op deze originaliteit nog een schepje bovenop. Door als hoofdlocatie Treasure Island te gebruiken, ontstaat een Peter Pan-achtig verhaal. Het vormt de fabelachtige achtergrond waarin een bende kinderen leven volgens de wetten die hen uitgevaardigd worden door een elfjarig jongetje dat diep begeesterd is door Hitler en zijn ideologie. Vehlmann duidt meermaals op de naïviteit van kinderen, maar ook op de hardheid waarmee ze met elkaar om kunnen gaan. Er zijn de meelopertjes, de pestkopjes, de mietjes,... Prachtig hoe Vehlmann dergelijke basic instincts tentoonspreidt in een jeugdstrip. Zowel kinderen als volwassenen verstaan deze typeringen. Allebei zullen ze deze strip goed en bijzonder leesbaar vinden, al zullen ze andere aspecten benoemen die hen aanspreken. Wij vonden dit alvast vrij indrukwekkend, alhoewel de schrijver William Golding het Vehlmann al voordeed met het verfilmde boek Lord of the Flies (Heer der Vliegen) waarin een stel kinderen moet zien te overleven op een verlaten eiland. Wie verwacht had dat deel 3 zou onthullen wat er met de volwassenen gebeurde, komt helaas bedrogen uit. Slechts bij mondjesmaat krijgen we korreltjes informatie over de grote ramp die de volwassenen getroffen heeft. Intrigerend is het zeker en vast, emotioneel des te meer.

Bruno Gazzotti zet zijn schitterende tekenwerk verder. Leesbaar voor jong en oud, frisse en montere tekeningen die bruisen van de energie en op tijd en stond de nodige humor uit de kast halen. Wat wil een mens nog meer?