Tien jaar na haar adoptie door een Zwitsers echtpaar trekt Zelie terug naar haar geboorteland Burkina Faso. De volwassen Zelie wil kost wat kost haar beste jeugdvriendin Aminata terugzien. Haar enige spoor is een brief die meer dan een halfjaar oud is. Eenmaal aangekomen in de hoofdstad Ouagadougou omarmt Zelie al snel haar land. Ze luistert naar de ritmes. Ze voelt haar Afrika. Ze proeft de geur van de straat, alsof ze nooit was weggeweest. Zoals verwacht verandert de Zelie van het Noorden in de Zelie van het Zuiden. Samen met Fred, een doorwinterde ontwikkelingshelper, gaat ze hierop gezwind op zoek naar Aminata.

Tot daar de intrige, de romantiek en de spanning. De hele queeste is niet meer of niet minder dan een eenvoudige kapstok om ons onderweg de ontwikkelingshulp in Burkina Faso uit te leggen. Dit was dan ook een opdrachtstrip van de Zwitserse organisatie voor ontwikkelingssamenwerking en humanitaire hulp. Zonder overdreven betweterigheid krijgen thema's als irrigatie, medicijnentekort en de oprukkende woestijn de nodige aandacht. Bovendien stelt Cosey deze altijd actuele problematiek voor in prachtige tekeningen. Laat de affiches van Zelie die gehurkt uitkijkt op de Sahel maar komen! Het beeld van de verroeste bestelwagen in een sloppenwijk kan zo de World Press Photo Award winnen. En wat te denken van die verroeste reclamepanelen van Pernod die verbleken onder de loden zon. Zelden was een land zo surreëel in haar schoonheid. Af en toe verlaat Cosey het objectieve pad van documentairemaker om ons te laten wegdromen bij een statige boabab of een imposante Afrikaanse olifant. Net die momenten tillen deze strip uit zijn vergetelheid en geven deze herdruk meer zin.

De Zwitser tekende het verhaal al in 1994. Het is ronduit schrijnend om te constateren dat de situatie in zwart Afrika er sindsdien niet op verbeterd lijkt. Qua welgemikte schop in je geweten kan dit wel tellen! Ook dit maakt van Zelie Noord-Zuid een meer dan geslaagde opdrachtstrip.