Na de dinojacht in The Lost World (nee, niet de film uit de Jurassic Park-franchise, maar wel het boek van Sir Arthur Conan Doyle) geniet professor Challenger van zijn recentelijk vergaarde faam. Die rust wordt echter bruusk verstoord door een vers geperste krant. Professor Lempereur, een Franse Egyptoloog meent uit een net ontdekt archeologisch artefact uit te kunnen maken dat de Egyptenaren de heteluchtballon kenden. Challenger lacht deze bewering weg en maakt zich hiermee bijzonder onpopulair bij Lempereur. Deze laatste maakt zich sterk dat hij het tegendeel kan bewijzen en vertrekt op expeditie naar Egypte. Edward Malone, journalist en eveneens ex-assistent van professor Challenger op diens laatste expeditie, en Beaumont zullen hem vergezellen. Zij zijn echter niet de enigen... Niet alleen lopen er in Egypte ongezond nieuwsgierige mensen rond, ook professor Challenger heeft nog een kleine verrassing voor de expeditieleden in petto. Last but not least leidt de luchtballonhistorie de expeditie naar ongekende oorden waar de tijd is blijven stilstaan...

Laurence Tramaux levert met Challenger haar debuutscenario af. Na enige ervaring in de filmindustrie dus een compleet nieuwe uitdaging. Hoe brengt de vrouw het er vanaf? Wel, niet slecht... Hoewel dit verhaal het eerste deel is, zit het meteen op het juiste spoor. De personages worden met de nodige egards voorgesteld, en vallen nadien in een vast patroon. De kolerieke maar geniale Challenger, de nette Egyptoloog Lempereur en als countergewicht tussen beide de journalist-avonturier Malone. Binnen het kader van de archeologische avonturenstrip weet Tramaux er voldoende avontuur en vaart in te brengen. Persoonlijk hadden we de zuiver archeologische scènes liever wat uitgebreider gezien, maar wat wil je als een mens net de nieuwe Indiana Jones heeft gezien. Wat we ook misten was een pittige dame die het gezelschap wat kleur geeft en nu en dan de longen uit haar lijf schreeuwt.

Patrick Deubelbeiss hanteert een tekenstijl die vergelijkbaar is met die van Igor Kordey. De gezichten zijn bij momenten vrij uitdrukkingsloos en ook qua dynamiek kan het beter. De decors staan er echter wel, en zijn zeker de moeite waard. Wat de inkleuring betreft, blijven we eveneens een beetje op onze honger zitten. Flets is hier een toepasselijke term. Deze minpunten maken dat Challenger de top 10 van 2008 van De Stripspeciaal-Zaak waarschijnlijk niet zal halen. Niettemin is dit eerste deel een vermakelijke subtopper die de archeologische avonturenstrip alle eer aan doet en ons doet uitkijken naar een vervolg.