De eerste pagina start met een historisch lesje over geschreven bronnen die stellen dat er tienduizend jaar vóór onze tijdrekening, net voor de laatste ijstijd, al kaarten bestonden met aanduiding van bergketens op de plaats die we nu kennen als Antarctica. In de laatste prent van deze plaat koppelt scenarist Alain Paris daar zijn wagon aan vast en stelt het machtige koninkrijk Antarcië voor, de kern van de menselijke beschaving op het Antarctische continent. Een gezelschapsdame baarde het kind van de koning en wordt nu bedreigd door Kaärla, de gemalin van de koning. Ook op de bastaardzoon heeft ze het gemunt, maar de baby werd tijdig het kasteel uitgesmokkeld. Terwijl zich aan het hof een machtsspel ontwikkelt waarbij de koningin de troon ambieert, groeit baby Jaemon op bij de 'Clan van de Trog', een volk van vissers en jagers. Hij is vijf jaar jong en Kaärla laat niet af de jongen te vinden. Ze stuurt het leger af op de clan, maar die verdedigt zich kranig.

Alain Paris is een net om de hoek piepende scenarist die voorheen zijn brood poogde te verdienen als romanschrijver. Met Antarcides levert hij een degelijk debuut, maar hij zal er geen prijzen mee winnen voor originaliteit. Het is geen Thorgal om maar wat te zeggen. Die ambitie heeft hij hoogstwaarschijnlijk ook niet. Een halfuur vertier is al goed genoeg. Met tekenaar Val heeft hij een bekwaam tekenaar als partner. Hij legt in dit eerste deel van een gepland vierluik een quasi foutloos parcours af. Tekeningen en inkleuring zijn verzorgd. Het realisme stoot zeker niet af. De decors zijn sober, maar alles wat erop moet staan, is aanwezig. De beeldcompositie is dynamisch, zij het risicoloos. Kortom, een prima stripje om een verloren moment mee op te vullen.