Hier gingen we met plezier voor zitten. We houden namelijk erg veel van de klare lijn zoals Yves Chaland (Freddy Lombard) die eind jaren zeventig en vooral in de jaren tachtig herlanceerde. Hij werd daardoor een van de iconen van de tekenstijl en kreeg vele navolgers in de strip-, illustratie- en reclamewereld. Van Michiel de Jong kunnen we ons niet veel stripverhalen voor de geest halen, althans niet in album. Door zijn losse bijdrages voor het vergane Nederlandse stripmagazine Incognito weten we wel dat hij op een designmatige manier met penseellijnen omgaat. Dat is niet anders in dit eerste en voorlopig enige avontuur van Lana Planck, de rosse titelheldin die documentairemaakster van beroep is. Met veel panache beheerst de Jong zijn zwierige lijnenspel waarbij soms niet meer dan een paar raak geplaatste bogen en cirkels een hoofd vormen. Een beetje zoals Hanco Kolks Meccano, maar dan traditioneler. Een beetje zoals Chaland dus, maar wel stijver. Prent 5 op pagina 9 is volgens ons trouwens een knipoog naar een gelijkaardig plaatje uit Op Zoek naar Bocongo, Chalands onafgewerkte Robbedoes en Kwabbernoot-verhaal.

De klare lijn of atoomstijl wordt om een of andere reden automatisch geassocieerd met avonturenverhalen. De voorbeelden uit de jaren vijftig (Franquins Robbedoes, Baard en Kale van Will, Felix van Maurice Tillieux en net zo goed Hergés Kuifje) waren sowieso al avonturenstrips voor jong en oud. Met Henk Kuijpers' Franka kent klare lijn-minnend Nederland al een epigoon van deze stijl. Ook Lara Planck is een en al avontuur, op de koop toe met exotische locaties, steeds mooi meegenomen. Mrs. Planck (getrouwd met professor Planck) wil een documentaire maken over een woestijnvolk wier bestaan wordt bedreigd door de opwarming van de aarde. Net zoals in de eerste verhalen van Yoko Tsuno heeft ze twee collega's, Otto en Sam, die vooruit reisden om voorbereidend werk te verrichten. Ze worden in de woestijn te grazen genomen door een plots opkomende sneeuwstorm. Wat is er aan de hand met het plaatselijke klimaat? En waarom gedraagt Lana's man zich zo vreemd sinds hun aankomst in Indië?

Milan Hulsing bedacht een volgepakt verhaal met alle traditionele elementen van het genre: een gekke geleerde met grootheidswaanzin, mysterie, een beetje sf zoals Edgar-Pierre Jacobs in zijn Blake en Mortimer kwijt kon en een rit van hot naar her. Hoewel de wat te brave Lana best wat meer kleur mag krijgen, heeft ze wat ons betreft het nodige potentieel om op een niet-opdringerige manier uit de schaduw te komen van Franka. Maar komt er nog wel een tweede deel? Dit eerste avontuur werd voorgepubliceerd in de Nederlandse krant Algemeen Dagblad in 2006 en bleef tot nu onuitgegeven in album.

Toch nog dit: we ergerden ons blauw aan het spellingsprobleem waar Hulsing blijkbaar aan lijdt. Toch al heel wat jaren schrijven we volgens de recentste spellingsregels in het Nederlands zoveel mogelijk samengestelde woorden aan elkaar. Het is dus niet "dood op", "science fiction" of "privé laboratorium", maar wel "doodop", "sciencefiction" en "privélaboratorum".