Strip Turnhout 2005. Ergens in een verloren uithoek van de kelder was er een expositie rond Hérenguel, de liefhebber van gespleten barbarenschedels. De lijkwitte ruimte was bloedeloos leeg. Aan de muren hingen enkel de originelen van het eerste deel van Zilveren Maan boven Providence. Op dat moment raakten we verliefd op 's mans tekeningen. De welving van een colt, de blinkende brillantinehaardos van sheriff Stuart en vooral de blik in de ogen van Miss Gatling,... Piekfijne tekeningen direct ingekleurd met Chinese - en kleurinkt. Het lichtspel nog eens fijntjes aangezet met waterverf. Na het haastwerk van de jongste Krähns was dit volledig onverwacht en onaards mooi. Eindelijk nog eens een kreukvrije western zonder stof en zweet! Tenminste als we geen rekening hielden met de monsterlijke gedrochten die de platen deden beven. Fantasywestern, weet je wel.

In dit slotdeel bereikt het epos zijn verwachte shoot-out. De duivelse weerwolven blijven het dorpje Providence teisteren. De brave burgers hebben hun laatste moed bijeen geraapt om de indiaan op te hangen die ze verantwoordelijk achten voor deze ware nachtmerrie. Het heldenkoppel James en Cathy begrijpt er nog steeds geen jota van. En de dominee? Die blijft zich terugtrekken in zijn kerk en wil nu eindelijk wel eens God zien. Kortom, Zilveren Maan boven Providence is een strip om je stetson voor af te nemen, een bewonderend Yiha! te roepen, en dan toch eens beteuterd in je haren te krabben. Moesten die kabbalistische dialogen nu echt zo zwaar? Waarom poseert onze Cathy zo raar op de cover? Maar vooral, waarom komt er aan uitstekende strips altijd zo snel een einde? Waarom?