Het verhaal van Osnira in 1-2-3 navertellen is geen sinecure. Liever ontsnappen we daaraan door meteen ter zake te komen. Ook al leid je uit elke poging tot verhaalsamenvatting af dat Osnira een complexe reeks is, valt dat in werkelijkheid best mee. Enkel in het laatste deel willen de auteurs te veel ineens vertellen en afwerken waardoor de twee dametjes die de hoofdrol spelen er nog amper aan te pas komen. Een vierde deel had soelaas kunnen brengen om het beter te verdelen, maar het is nu zo. De roodharige, Eliandre genoemd, loopt er zoals Hermelijn uit Op Zoek naar de Tijdvogel bij terwijl haar zwartharige zus Clémente gekleed is zoals Cixi uit Lanfeust van Troy. Dat zijn twee gevaarlijke en oneerlijk referenties waar de fantasyreeks Osnira beslist niet kan aan tippen.

De tekeningen zijn middelmatig. We houden niet van de lijnvoering. En toch valt er niets af te dingen aan de correctheid van de perspectieven, architectuur, kostumering, kortom de aankleding van het decor en de personages, de mate aan details en het wisselen van camerastandpunten. Vooral over de gezichten en bepaalde lichaamshoudingen struikelden we wel eens. Voor de weergave van glans in het kapsel van Eliandre had tekenaar Jal best verzorgder voor de dag mogen komen dan de haastige pennentrekken waarmee hij er zich vanaf maakt. De boezem van Clémente daarentegen beantwoordt aan alle fantasyclichés: veel te zwaar (maar zonder last bij de draagster ervan), priemende tepels en ook zonder ondersteuning stevig rechtopstaand.

Willen we ook nog wat kwijt over het werk van scenarist Hervé Poudat? Jawel, in de eerste plaats viel ons op hoe vlot Osnira wel leest. Een prima vertaling is daar mede debet aan. Als ontspanningsstripje kan dit tellen. Vrij origineel is de reeks echter niet. De rechtspraak door de handen van Igaëlic doet denken aan Storm: De Laatste Vechter. Het gemak waarin bloot, bloed en gruwel opgevoerd worden heeft Osnira te danken aan het voorbeeld en het succes van — komt-ie weer — Lanfeust van Troy. Een knipoogje naar de nazi's bespeurden we in de banieren van een huurlingenleger. Van de monsters hebben we al betere specimen gezien in andere reeksen. Enkel de manier waarop een boot in beweging wordt gebracht, vonden we een goede vondst. Is Osnira origineel? Neen. Is dat erg? Baneen. Aan een vlot vertelde strip ter ontspanning hebben we hier geen miskoop aan gedaan. Moesten we bij elke gelezen strip lang stilstaan om het tot op het bot te analyseren, dan hadden we geen leven meer. We zijn er trouwens van overtuigd dat Osnira het niet slecht zal doen aan de kassa.