Wanneer Kogaratsu van een onbekende vrouw een voorwerp met zijn familiewapen krijgt, kan hij niet anders dan terugkeren uit zijn rustige bestaan en de clan van de moeder een bezoek te brengen. Daar lijkt echter niemand op de hoogte te zijn van die oproep om hulp. Al snel blijkt dat de dreiging die de clan in zijn greep houdt, werkelijker is dan ooit gedacht. Kogaratsu maakt een sprong in zijn verleden en helpt zoals steeds waar nodig, zo het een echte samoeraï betaamt.

Zes jaar is het ondertussen geleden dat deel 10 van Kogaratsu verscheen. Sindsdien waren de tijdingen die we erover opvingen alleen maar negatief. Vorig jaar leek het nog alsof de reeks ten dode opgeschreven was. Nu ligt er uiteindelijk toch een elfde deel in de winkel. De huidige hausse in de samoeraistrips (Okko, Samoerai) zal daar zeker niet vreemd aan zijn. Toch is Kogaratsu uit een ander soort hout gesneden. Michetz en Bosse kiezen resoluut voor een historische aanpak, zonder inmenging van fantasy-elementen. Kogaratsu is ook veel poëtischer dan voornoemde reeksen. De verhalen zijn steeds eenvoudig van opzet, maar de karakters van de personages blinken uit in complexiteit. Het tempo ligt bijgevolg vrij laag en de actiescènes zijn schaars, alhoewel deel 11 op dit gebied niet representatief lijkt.

Te Vuur en te Zwaard misstaat zeker niet tussen de rest van deze reeks, het is enkel jammer dat tekenaar Michetz naar het einde toe meer en meer haastwerk aflevert. Het enige wat we ons nog afvragen, is of dit elfde album een comeback inluidt, dan wel of het hier gaat om een eenmalige heropflakkering van een vergane glorie.