"Paris Hilton verwacht op de heropening van de Red Pepper!" "Sara scheert na amper tweehonderd afleveringen haar oksels!" "Koen Crucke heeft geen pik op Davy Brocatus." Dag na dag worden we allemaal gehersenspoeld met dergelijk schokkend nieuws. Maar in de gespecialiseerde pers hebben we geen woord gelezen over Het Laatste Station, de jongste strip van Standaard Uitgeverij. Nochtans wordt het woord "masturberen" er expliciet in gebruikt!

Héhé, nu er in de eerste alinea genoeg keywords zitten om de helft van surfend Vlaanderen naar deze recensie te lokken, kunnen we eindelijk van wal steken. Dit tweede deel van Het Laatste Station is een van de meest boeiende strips van het moment. De Antwerpse politierechercheur Vandermeulen is na zijn lange opname in de psychiatrie eindelijk weer geschikt bevonden voor actieve dienst. Zijn eerste opdracht is het oprollen van een dealernetwerk dat sterk verontreinigde drugs levert aan de verslaafde hoertjes van het Schipperskwartier. Al snel leiden alle sporen naar Roodkapjes Bar, een sprookjesachtige seksclub. Maar Vandermeulen heeft meer aan zijn hoofd. Hij wordt vader. Of dat verbeeldt hij zich tenminste. Collega's lachen hem uit, zijn psychiater luistert niet naar hem, en dan slaan de stoppen weer door. Overal ziet Vandermeulen de geest van zijn baby, Swa junior, verschijnen. Dat levert pakken hilarische, maar even pijnlijke momenten op die het verhaal alleen maar meer diepgang geven.

Scenarist Willy Linthout, die zelf zijn zoon verloor door zelfdoding, slaagt er opnieuw in de beladen thematiek aanschouwbaar te maken. In tegenstelling tot de directe aanpak in het fel geprezen Het Jaar van de Olifant, kiest hij ervoor om in deze strip zijn beproefde Urbanus-techniek toe te passen. Denk aan propvolle kaders waarin je meegevoerd wordt in een organisch aanvoelend verhaal boordevol grappen en grofheden met als enige bizarre stabiele factor Urbanus zelf. Het Laatste Station doet er nog een schepje bovenop. Hoofdfiguur rechercheur Vandermeulen is hier een hyperkinetische, untouchable Andy Sipowicz die de zaak alleen maar chaotischer en stuurlozer maakt. Als de nerveuze camera dan toch eens stopt, is het om je een slag in het gezicht te geven met een pakkend woord of beeld. Of zou het toeval zijn dat er net een olifant sterft?

Deze hallucinante spaghetti van verstrengelde verhaallijnen wordt getekend door de Nederlandse smallpresstekenaar Erik Wielaert. Ondanks vele sterke momenten (de drugstrip, de bureauscène op plaat 20,...) biedt zijn tekenstijl vaak te weinig weerwerk aan de tekst. Bovendien is de inkleuring ronduit irritant. Jammer. Toch heeft Standaard Uitgeverij met Het Laatste Station een te ontdekken Grand Cru uitgebracht. Met een warrig etiket, maar erg scherp geprijsd en gezegend met een prachtige afdronk.