Gevoelig zonder vals sentiment of gratuite tranenjagerij. Een groter compliment kunnen we Een Tweede Jeugd van Pascal Rabaté moeilijk geven. Na Ibicus gooide Rabaté het over een totaal andere boeg. Na de historische bombarie van de Russische geschiedenis maken we kennis met Émile Garreau, een oudere weduwnaar die in een afgelegen en rustig Frans dorpje woont. Émile kijkt ondanks zijn leeftijd echter nog volop vooruit naar de toekomst. Wanneer een lieflijke verschijning zijn vaste levensritme komt verstoren, trekt hij erop uit. Hij reist naar de plaats waar hij in zijn kindertijd op vakantie ging. Daar ontmoet hij een groep krakers. Émile begint zo aan een tweede jeugd en ontdekt opnieuw het leven.

Pascal Rabaté moet een van de meest gelauwerde stripauteurs zijn. In de jaren tachtig debuteert hij bij het legendarische Futuropolis. Voor zijn eerste werken ontvangt hij meteen enkele prestigieuze prijzen. Tussen 1998 en 2001 publiceert hij de vier delen van Ibicus, waarvoor hij in Angoulême bekroond wordt met de prijs voor het beste album in 1999. Een Tweede Jeugd is recent werk, waarvoor hij ook al een belangrijke prijs ontving, de Grand Prix de la Critique ACBD, een prijs van de belangrijkste Franse stripjournalisten en -recensenten. Ook redelijk recent verscheen een jeugdstrip van Rabaté, Harry Est Fou. De Nederlandstalige uitgevers hebben echter nog een massa prachtalbums in te halen.

Het valt moeilijk Een Tweede Jeugd te vergelijken met Ibicus. De tekeningen in deze laatste waren geschilderd en vaak erg vaag en somber. Hier draait Rabaté alles eigenlijk om en presenteert de lezer een fragiele lijn, ingekleurd met lichte en heldere kleuren. De passionele dramatiek uit Ibicus wordt ook vervangen door een rustig, kabbelend vertelritme dat mooi aansluit bij het ritme van Émiles leven. Een Tweede Jeugd borrelt en bruist van het leven.