Smurfen mogen er dan wel zeer onschuldig uitzien, eigenlijk zijn het toch vrij ondeugende kleine wezentjes. Gelukkig is de Grote Smurf nooit ver weg en kan hij ingrijpen als er wat fout dreigt te lopen. Het nadeel van een Grote smurf is dat hij af en toe ook zelf een grote fout begaat. In De Smurfendreiging lijkt geen enkele Smurf nog wat van de andere te kunnen verdragen; ze zijn egoïstisch, lui en arrogant geworden. Tijd om aan de alarmbel te trekken en Grote Smurf zet dan ook een plannetje in werking om zijn Smurfjes een lesje te leren, maar het loopt al snel in het honderd.

In Alles Smurft vanzelf gaat het net andersom: alles gaat te goed. Een onschuldige vraag van de Luilekkersmurf brengt een ware industriële revolutie op gang in het Smurfendorp. De Knutselsmurf bouwt in een mum van tijd een heel legertje mechanische dienaars. Nu enkel nog hopen dat die machines braaf blijven luisteren.

Het volledige verslag van de daaropvolgende gebeurtenissen verscheen de volgende dag ongetwijfeld in de krant van De Reportersmurf. De smurf in kwestie maakt er een hoofdzaak van het hele Smurfendorp op de hoogte te houden van de meest recente gebeurtenissen in het Smurfenwereldje. Maar wat doe je als er niks te vertellen valt en de deadline angstaanjagend dichtbij komt?

Om het Smurfenfeest in 2008 compleet te maken, besloot Standaard Uitgeverij om een aantal albums van onze blauwe vrienden te herdrukken, waaronder de drie hierboven vermelde albums. Ons zal je zeker niet horen smurfen. Het concept van vele Smurfenalbums is vrij simpel: neem een menselijk karaktertrekje, beroep of fenomeen en laat dat los op een heel dorp vol Smurfen. Soms leidt dat tot semi-serieuze albums, soms leidt dat tot uiterst komische situaties.

Onder het wakende oog van Thierry Culliford zorgen Luc Parthoens en Philippe Delzenne voor leuke scenario's die voor de volle honderd procent in lijn liggen met de albums die Peyo & co. destijds zelf fabriceerden. Je bent met zo'n album meestal toch echt wel langer zoet dan je zou denken. Dat heeft natuurlijk ook veel te maken met de aangename en zwierige tekenstijl van de albums, in dit geval van de hand van ancien Ludo Borecki, Pascal Garray en Alain Maury. Deze twee laatste zijn bovendien de huidige tekenaars van respectievelijk Steven Sterk en Johan en Pirrewiet, ook al gebeurt er de laatste jaren weinig rond deze reeksen. Garray tekende ook het 27ste, in september in vertaling te verschijnen Smurfenalbum Het Boek dat Alles Smurft.