Ergens. Ergens in een negentiende-eeuwse wereld laat een soort zeppelin zich meedrijven op de luchtstromen. De louche zeelui aan boord van de Albatros halen nog eenmaal hun luchtnetten binnen. Een goede vangst. De netten bulken van de zeemeeuwen. Enkele kilometers verder en lager beheersen diezelfde meeuwen het dagelijkse leven van een kuststadje. Elke eenzame ziel die zich wat te ver durft te verwijderen van zijn huis, wordt dood gepikt door de hongerige vogels. Veel kan het de veertienjarige Ombeline niet schelen. Net zoals haar moeder zaliger is het haar ambitie te schitteren op de bühne van het lokale cabaret. Maar vandaag krijgt haar droom een knauw. Legercommandant Grayson wil het jonge duifje voor het eerst echt laten kirren.

Tekenaar Vincent heeft een heerlijk Peter Pan-complex. Piraten, wezen, een pijnlijke confrontatie met seksuele volwassenheid, een moederverlangen, een booswicht met Haakse trekken,... Zelfs de titel is ontleend aan Peter Pan. Was het oermeisje Wendy immers ook niet geshanghaaid door piraten? Vreemd is het allemaal niet. In een vorig leven was de Fransman verantwoordelijk voor de 3D-game-uitwerking van de bekende Disney-adaptatie. Toch liet vooral Régis Loisels Peter Pan zijn sporen na. Tekenstijl, inkleuring en verhaal zijn een nauwelijks verholen ode aan een van de mooiste stripreeksen aller tijden. Gelukkig charmeert debutant Vincent meer dan hij imiteert. Hij verenigt in zijn zoekende stijl Loisel met de onderschatte André Benn en het zwartste van Franquin om te eindigen in manueel geïnkte plaatjes die Bernard Hislaire op het lijf zijn geschreven. Kijk maar naar de covers van de volgende delen van dit drieluik hier en hier.

Natuurlijk heeft Albatros ook te lijden onder de typische deel 1-kwaaltjes. Maar als we de sterrenquoteringen mogen geloven van onze Franse collega's dan zou Vincent ons wel eens serieus kunnen verrassen, en heeft uitgeverij Daedalus een verdiende hit te pakken. Snel vertalen die handel!