Het tweede deel van deze trilogie is uit de hemel neergedaald. Eindelijk het vervolg van de avonturen van Helene Freeman, zo rond het jaar 2035. Deze Amerikaanse van Aziatische afkomst is een ambitieuze astronaute van de NASA. Zij is de eerst aangewezen persoon om de bemande missie naar Mars te leiden. Haar frustratie is dan ook groot als de senaat het budget terugschroeft en deze missie voor onbepaalde tijd uitstelt. Haar dochtertje Sophia is daar wèl blij mee. Zij ontbeert de aandacht van haar moeder die prioriteit aan haar werk geeft, hoewel Helene wel erg worstelt met haar tekortkomingen ten opzichte van haar dochter. Voilà... een menselijke en aansprekende setting.

Als in de Indische Oceaan een ruimtecapsule neerstort staat iedereen voor een raadsel. De capsule is die van de Apollo 11 met Neil Armstrong en Buzz Aldrin nog levend aan boord. Dezelfde capsule dus, die in 1969 óók al geland was met drie (!) astronauten aan boord. Als experte raakt Helene hierbij betrokken, net als de Amerikaanse geheime dienst natuurlijk. Alle gebeurtenissen rond de ruimtevaartwedloop met Rusland in die periode wordt ineens in twijfel getrokken. Helene raakt verstrikt in dit verhaal en zegt toe mee te doen aan een missie naar de maan. Daar kunnen ze wellicht wat antwoorden vinden op deze vreemde verschijning. Al snel blijkt dat deze missie een afleidingsmanoeuvre is en dat er vanaf de maan naar Mars wordt doorgereisd. In deel 2 zorgen de ontdekkingen op Mars dat de geschiedenis van de ruimtevaart volledig herschreven moet worden. Na een daaruitvolgend overhaast vertrek van Mars stevent het schip af op een climax van formaat. Bij het dichtklappen neurieden we Major Tom van David Bowie, laat het ons daarbij houden. Hoe zal dit in het derde en afsluitende deel aflopen? Spannend!

De trefwoorden in deze serie zijn mysterie en onmacht. Het mysterie slaat op wat er werkelijk heeft plaatsgevonden tijdens de Amerikaans-Russische ruimtewedloop in de jaren zestig. In de Engelstalige strip Laika uit 2007 van Nick Abadzis (uitgeverij First Second) bleek al dat het wereldberoemde ruimtehondje maar kort heeft geleefd, terwijl de hele wereld vrolijke blafjes te horen kreeg tijdens de omwentelingen van de capsule. De waarheid verdraaien vanwege prestige was dus niet vreemd. De waarheid verhullen zoals in dit verhaal is best aannemelijk. Onmacht is het andere trefwoord en dat valt Helene te beurt. Zij lijkt niet in staat om haar dochtertje Sophia in haar leven toe te laten. Dit geeft aan de reeks een sentimentele, gevoelige noot. Kortom, avontuur met een traan.

De hyperrealistische tekenstijl van Jean-Michel Ponzio draagt enorm bij aan het gevoel van onbehagen dat past bij dit type verhalen. Ook de inkleuring in donkere tinten blauw-groen-bruin geeft een constant gevoel van dreiging. Scenarist Richard Marazano (Cuervos) heeft wat ons betreft een goed geconstrueerd, spannend en verrassend verhaal verteld.