Waanzinnig. Dat is wel het sleutelwoord in deze stripreeks. Het woord zit al in de subtitel en ook op de cover kijkt een vrouw je met een waanzinnige blik aan. Dat doet ze overigens zeer luchtig gekleed.

Deze stripreeks draait om Adam Reith. Hij komt van onze vertrouwde aarde, waar ze voor het eerst in de geschiedenis van de mensheid een signaal uit de ruimte opvangen, afkomstig van een andere planeet. Een expeditie wordt uitgerust met het ruimteschip Explorer IV, dat na 212 jaar eindelijk in een baan om de vreemde planeet Tschaï komt. Door een raket wordt Explorer IV echter meteen vernietigd en enkel Adam Reith overleeft de ramp en komt op de planeet terecht. Hij neemt zich voor weer te ontsnappen door op deze planeet naar een geschikte raket te zoeken. Met deze queeste in zijn hoofd leert hij deze waanzinnig complexe wereld kennen. De planeet Tschaï herbergt vele volkeren waarvan sommige menselijk. Elk volk kent zijn eigen gebruiken en Adam loopt dus vaak als een olifant door een porseleinkast. In dit deel komt Adam wat dichter bij de waarheid over de connectie tussen de Aarde en Tschaï.

De serie is in vier tweeluiken opgedeeld en elk tweeluik legt nadruk op een bepaald volk op de planeet. In deel 1 en 2 waren dat de vijandige Chasch. Deel 3 en het nog te verschijnen deel 4 gaan over de Wankh. De vier tweeluiken komen overeen met de vier romans van sf-schrijver Jack Vance die als basis dienden voor deze stripreeks.

Het verhaal is soms wat moeilijk te volgen, doordat Tschaïi zo'n complexe wereld is. Het is dan ook zeer aan te raden de eerste delen opnieuw te lezen. Het geeft de auteur natuurlijk de mogelijkheid om allerhande exotische gebruiken te beschrijven waarbij Adam vaak niet meer dan een toeschouwer is. Dit leidt soms af van het hoofdverhaal. Adam is een klassieke held die altijd alles voor elkaar krijgt.

Eigenlijk zijn alle personages een beetje plat qua karakter, maar qua uiterlijk weer heel erg divers en kleurrijk. Romans laten zich niet altijd makkelijk vertalen naar een strip, maar in dit geval mogen we wel stellen dat Morvan daar redelijk in geslaagd is.