Bij de start van het verhaal treffen we Marcel Kiekeboe aan in de woestijn van Azdakan. Hij doet mee aan een avontuurlijk reality-tv-programma. Wannabe-BV Britney Speer is zijn tegenkandidate. Het programma is een productie van Empty Vie, dus Fanny's ex-vriendje Jens is toevallig ook van de partij. Het hele gezelschap wordt ontvoerd door plaatselijke guerrillastrijders. Hoe is Kiekeboe in godsnaam in dit lastig parket verzeild geraakt?

Het begon allemaal enkele maanden geleden wanneer Marcel eindelijk een positief antwoord van een uitgeverij kreeg. Zijn manuscript Wat Ik Zoal Meemaakte (inderdaad geen catchy titel) viel in de smaak, maar de boodschap wordt snel duidelijk: Kiekeboe moet eerst een bekende Vlaming worden vooraleer er sprake is van een uitgegeven boek. Hij volgt een cursus bij het Celebrityologisch Instituut (hopelijk klaagt Tom Cruise auteur Merho nu niet aan voor laster). Maar het wordt hem duidelijk gemaakt dat hij niet beantwoordt aan de eerste stelregel om bekend te worden. Hij is niet jong, mooi en sexy en voor het enige redmiddel, humor, komt hij net niet op een geslaagde grap. Een mogelijkheid tot instantberoemdheid is een deelname aan het tv-programma De Hel van Azdakan, een barre overlevingstocht door bergen en woestijnen.

Ondertussen vertelt Merho ook nog hoe Van der Neffe na de scheiding met zijn vrouw zijn oude hobby oppikt, het imiteren van Elvis Presley. In een verhaal over de BV-cultuur met kleine c is dit niet een verwaarloosbaar nevenverhaaltje om het hoofdverhaal mee af te wisselen, maar het zal nog in belangrijke mate Kiekeboes verhaal kruisen. Die scenariotechniek beheerst Merho als geen ander.

Merho gebruikt graag een actueel gegeven als kapstok. Voorlopig valt echter nog niet te hopen dat het derderangs BV-gepeupel de eerste jaren naar zijn werkelijke waarde wordt herleid. Er zijn nog te veel programma's die een kweekfabriek zijn voor dit soort uitwassen. Meer nog dan een satirische kijk of het uiten van milde maatschappijkritiek toont Merho zich in Boek.bv als snedige columnist, een Dwarskijker waardig, die nog op zijn eerlijkst is in de derde laatste prent van het verhaal waarin Charlotte een dom BV-wicht uitmaakt voor mediageile trut. Een grappige opmerking was hier inderdaad niet nodig. Dit komt recht van de tong gerold van de auteur, die door zijn tv-optredens in vooral De Rode Loper eigenlijk ook een BV is geworden. Hij is een bevoorrecht getuige en kan voldoende afstand nemen. Boek.bv is daar het bewijs van.