Hij is weer terug! De bijna onverslaanbare slechterik met onbeperkte middelen. Zoals Krimson bij Suske en Wiske, of The Joker bij Batman is er nu Tanâtos. Alleen is de slechterik deze keer het belangrijkste personage. Tanâtos is een man met het ongekende talent om met behulp van maskers en stemvervorming door te gaan voor bepaalde mensen. Door industriëlen of politici te ontvoeren en in hun plaats te acteren weet hij de dingen naar zijn hand te zetten. Hij gaat hierbij over lijken. Zijn schurkennaam is niet voor niets afgeleid van Thanatos wat in de Griekse mythologie de personificatie is van de dood. Je vindt het ook terug in het woord euthanasie.

Het verhaal speelt zich vlak voor de uitbraak van de Eerste Wereldoorlog af. Tantos heeft een enorm ingewikkeld plan bedacht om onmetelijk rijk te worden. Hij probeert de Franse politiek te bewegen betrokken te raken bij een oorlog en zo veel geld te verdienen met de wapenindustrie. De man moet onmetelijk rijk zijn (hij is ene graaf en woont op een kasteel), want als een soort James Bond beschikt hij over voor die tijd futuristische middelen als afluistersystemen, stille vliegtuigen, razendsnelle boten en automobielen. Blijkbaar is de kick om zijn plannen te laten slagen een belangrijker drijfveer dan de opbrengst ervan. Dat is natuurlijk zoals het een echte schurk ook betaamt. Ondanks de reeksnaam is Tanâtos niet de echte held. Dat is namelijk detective Victor. Met zijn minstens even scherpe geest en ook met de middelen van het geheimzinnige detectivebureau Fiat Lux weet hij de plannen van Tanâtos gedeeltelijk te verstoren en hem een flinke slag toe te brengen. Tanâtos weet natuurlijk te ontsnappen en je hoort hem nog nét niet de woorden "I'll be back" brommen.

Convard weet hier een spannend verhaal neer te zetten. Door de echte geschiedenis te mengen met wat futuristische kenmerken ontstaat er soort historische sciencefiction zoals in de boeken van Jules Verne. Dit genre is al een tijdje in zwang, Hauteville House en Empire zijn andere voorbeelden, al steunt hun technologie meer op stoomenergie. Convard neemt het voro het historische trouwens ook niet al te nauw. Als er in rechtse kringen een moordenaar gevonden wordt, heeft hij al vlaggen met hakenkruizen hangen. Dit symbool werd in Duitsland pas vanaf 1920 gebruikt. Gelukkig blijft er een goed geconstrueerd en spannend verhaal over dat leest als een trein. Het volgende deel zou een afgerond verhaal zijn.

Delitte is ook een verhaal apart. Na zijn reeks Donnington begin jaren negentig was het jarenlang stil rond deze auteur (althans in het Nederlandse taalgebied). En plots toonde hij zich in de laatste acht jaar als een van de productiefste tekenaars met series als Achter de Schermen van de Macht (Casterman), De Neptunus, De Nieuwe Tsaren en De Tijgerbrigades (allen Glénat). Ondanks zijn hoge tempo weet hij dat in een gedetailleerde tekenstijl te doen met veel zorg voor detail, kostumering en decor. Bewondering daarvoor!