HET GEKROONDE HART
Mœbius + Alejandro Jodorowsky • Oog & Blik
192 p. (HC)
|
|
| Paarse waanzin |
|
In haast elk segment kom je legendarische duo's tegen. Lernout & Hauspie, Laurel & Hardy, Lennon & McCartney. Stuk voor stuk duo's die hun kracht samen hebben bewezen. Alleen ging het hen toch een stukje minder voortvarend. Samen tilden ze elkaar naar een hoger niveau. In Belgenstripland zou je dan over de tandem Van Hamme & Rosinski kunnen beginnen, maar als je even over de grens kijkt, kom je haast automatisch terecht bij Jodorowsky & Mœbius. Samen schreven ze alle strips uit het universum van John Difool bij mekaar. Maar ook voor Het Gekroonde Hart verenigden ze hun krachten. Eerder verschenen alle drie de delen apart, maar Oog & Blik heeft de verkoopcijfers van de integrale van De Incal nog eens bekeken en achtte de tijd rijp voor een nieuwe bundeling tegen een aantrekkelijke prijs. We kunnen zo'n initiatief enkel toejuichen.
Alain Mangel is een Joodse professor aan de universiteit van Sorbonne. Hij kan op een grote horde fans rekenen die zich symbolisch allemaal in het paars kleden. Als een ware profeet onderricht hij hen in eenheid met jezelf en met God en in liefde voor jezelf en je naaste. Wanneer tijdens een van de talrijke naschoolse bijeenkomsten zijn vrouw Myra met de scheidingspapieren komt aandraven, leidt dit bij de tegenstanders van Mangel tot groot jolijt. Na deze vernedering verliest hij aanzienlijk aan populariteit, maar de harde kern blijft in Mangel geloven, met studente Elisabeth op kop. Zij meer dan Mangel in zichzelf, want hij is toch even van slag en krijgt een ware identiteitscrisis die gepaard gaat met visioenen over zijn jonge zelf.
Het mag duidelijk zijn dat het bovenstaande het ideale uitgangspunt is voor Jodorowsky om weer allerlei metafysisch geneuzel te spuien. Of wat dachten jullie van tekstballonnetjes als: "Verandert men wezenlijk voor of na de scheiding? Je moet toegeven dat de fysieke werkelijkheid van de leegte in die vraag een metafysieke werkelijkheid inhoudt". Euh... juist! En toch valt Jodorowsky met zijn soms bezwerend gebazel deze keer aan de goede kant van de lijn. (In tegenstelling tot het laatste deel van Maankop, dat er écht over was). Soms is het dus even doorbijten, maar veel meer dan dat is het erg grappig. Een zwaar gestoord verhaal en een échte aanrader voor wie De Incal hoog in het vaandel draagt. |
|
| > TOM DE LENTDECKER — februari 2007 |
