WAYNE SHELTON 5
De Wraak
Christian Denayer + Thierry Cailleteau • Dargaud
52 p. (SC)
|
|
| La Esterella in spijkerbroek |
|
Wayne Shelton is een coole peer. Hoewel zijn witte slapen ongewild zijn pensioengerechtigde leeftijd verraden, haalt hij nog altijd ongegeneerd kwajongensstreken uit en rolt hij 007-gewijs de meest bizarre complotten op. Keihard en rechtlijnig. Intussen dartelt de man ook nog eens vrolijk tussen de lakens van allerlei schoon vrouwvolk. Ook euhm... keihard en rechtlijnig. Kortom: de kruising tussen James Bond, Largo Winch en Methusalem. Of nog beter: La Esterella in spijkerbroek!
De laatste creatie uit het brein van Van Hamme is intussen Foster Parents-gewijs geadopteerd door Thierry Cailleteau die met verve de neus van de meester voor commercieel succes overneemt. In deel 4, De Overlevende, waagde Cailleteau zich nog op glad ijs, door Shelton heel kwetsbaar op te stellen en enkele ongeschreven verkoopswetten te overtreden. Shelton leerde er Tran kennen, die beweerde zijn zoon te zijn. Shelton had in paniek de lijst met 32.000 vrouwen doorgevlooid, die hij ooit in bed had gekregen, maar het bleek om een kleine Vietnamees te gaan, die hij eertijds had gered uit een uitgemoord dorp. Enfin, nog andere spoken uit het verleden liepen intussen rond: ene Hooker, een niets ontziende crimineel, die tegenwoordig als Taakooh door het leven gaat (hij wilde zijn naam en zijn handelswaar namelijk strikt gescheiden houden). Tran schiet er zijn hachje bij in en Shelton blijft eventjes ontredderd achter.
De titel van deel 5 belooft dan ook veel: wraak. In een rood waas van bloeddorstigheid — ja, we zijn weer net uit therapie — plunderden we onze favoriete stripspeciaalzaak. En terecht: een ontstellend vlotlezende en klassieke avonturenstrip is het resultaat. Jammer genoeg is de enige die in deze strip de risico's neemt Shelton zelf. Cailleteau grijpt net iets te opzichtig terug naar de oude blockbusterlessen van nonkel Jean. Vakwerk hoor, maar ook vakjes werk: het scenario loopt als een trein, maar is helaas verrassingloos ingedeeld in de klassieke hoofdstukken volgens het axioma van Van Hamme. Het halfslachtige gewetensprobleem van Shelton, die het credo an eye for an eye in twijfel trekt, geeft een voorzet naar meer, maar de bal wordt hoog over het doel getrapt. Spijtige misser. Tekenaar Denayers ervaring zorgt voor een piekfijn afgewerkte strip, maar het is al bij al te steriel om ons applaudisserend op de banken te krijgen. Ook hij schuwt angstvallig elk risico.
Laat het bovenstaande gezaag echter geen argument zijn om deze reeks te laten liggen: zoals alles dat het label van Van Hamme draagt, is dit één van die stripreeksen die je 's zomers onbezorgd mee naar het strand kan nemen. Aangename ontspanningslectuur, zonder dubbele bodems of psychologische doorgronding. Een klassieker die zijn plaats aan het verdienen is in het rijtje Largo Winch, Thorgal en XIII. Met tussendoor nog tijd genoeg om te genieten van de zon en euhm... het uitzicht! |
|
| > PETER D'HERDT — februari 2006 |
