Het is een druilerige en barkoude zomeravond, wanneer ik ruimschoots op tijd arriveer aan het Orphanimo!!-jeugdhuis van Lochristi. Twee bekende gezichten wachten mij op: Luc Vincent (rechts op de foto) en Ivan Adriaenssens (links), twee koppen van het triumviraat dat aan het roer staat van de Orphanimo!!-stripreeks. Het derde bekende gezicht, de razende reporter van Stripelmagazine arriveert, naar aloude gewoonte, een kwartier te laat. "Academisch kwartiertje net gehaald," gromt Luc, terwijl hij z’n riotgun toch maar terug wegstopt. Nu we compleet zijn voor een uniek dubbel dubbelinterview, togen de O!!-boys ons mee naar een bruin café in het centrum van Lochristi. We drinken er chocomelk on the rocks, worden er beschoten met dartspijltjes en horen straffe verhalen. Het onderstaande is het enige wat we er ons achteraf nog van herinneren...

"Kritiek? Ik pak gewoon mijn riot gun…"

Een reeks als Orphanimo!!, die jong en oud aanspreekt, die loopt intussen toch als een trein?
Ivan: We spreken inderdaad twee groepen van lezers aan: zowel kinderen als volwassenen. Dus dat zit wel goed.

Maar...
Ivan: ... We zijn geen verkoopstopper in Vlaanderen. Het is heel moeilijk om een nieuwe strip te lanceren. De eerste advertentie om de reeks te ondersteunen, was een advertentie van een halve pagina in Humo. Een kind weet dat de lezers van Humo niet ons doelpubliek zijn. Dat was dus weggegooid geld. Een tweede advertentie, bij het verschijnen van album 3, was in de VUM-kranten. We maakten hier een speciale tekening voor. Bleek de advertentie echter in de weekendbijlage te staan, tussen tientallen andere aankondigingen. Dat had dus ook weinig zin. Te weinig visibiliteit, snap je? Toen zag ik de "monsters" van uitgeverij Talent liggen (beginkaternen uit een aantal albums met een cover errond, die als teaser werden meegegeven in winkels, pd'h). We vonden dat meteen een goed idee: Als kinderen de eerste zestien bladzijden van een strip lezen, zijn ze misschien geneigd om de strip en bij uitbreiding de stripreeks te kopen. Standaard Uitgeverij volgde ons in die redenering.

Kassa kassa!
Luc: Toch niet. 20.000 monsters leveren jammer genoeg geen 20.000 nieuwe lezers op. We zitten nu aan ongeveer 8.000 verkochte exemplaren per album. Elk jaar in april krijgen we de — stijgende — verkoopcijfers. Benieuwd wat 2006 zal brengen.

Bye bye, mythe dat een reeks na het vijfde album echt begint te lopen!
Ivan: Inderdaad. Mocht dat zo zijn, dan zou elke uitgeverij trouwens voor minstens vijf albums van een reeks gaan en dat doen ze niet... Dus... Wij groeien traag maar gestaag. En dat vinden we perfect zo.

Jullie doen nochtans veel moeite om de verkoop te stimuleren. Naar het schijnt noemen ze jullie bij Standaard "De Nerveuze Nerviërs". Trots op die titel? Of hadden jullie liever pakweg "De Mooie Millirem" gehoord?
Luc: Ik vind dat best een eer, ja. Het was eigenlijk een titel die onze uitgeefster ons op haar afscheidsfeestje had gegeven. Voor elke auteur bij Standaard Uitgeverij had ze een Suske en Wiske-titel voorzien. En omdat wij altijd pushen voor meer promotie, omdat het altijd moet vooruit gaan, omdat we nooit stil zitten, vond ze dat blijkbaar wel bij ons passen. Ik kan ze geen ongelijk geven, ik ben er zelfs trots op.
Ivan: Nog even over promo: de winkeliers moeten een grote promotieactie mee ondersteunen of het heeft weinig zijn, hé. Acties worden niet erg in het oog springend aangekondigd of ze steken ons in een verdoken hoekje om te signeren... Gelukkig is het ook zo dat de promotiedienst van de uitgeverij ons bijna nooit iets weigert.
Luc: Voor Strip Turnhout 2005 hebben ze ons bijvoorbeeld een budget gegeven om een Orphanimo!!-decor te bouwen (de O!!-boys hadden op Strip Turnhout een ruimte ingericht als nostalgisch ogende woonkamer uit de jaren vijftig, pd'h). Wel, dat decor ligt nu nog steeds bij mij op zolder. (Op dreef) Waarom zou Standaard Uitgeverij dat decor niet gebruiken op de Boekenbeurs? Ermee uitpakken voor een groot publiek en zo ook eens de reeks bestoefen, vertellen aan de mensen dat ze het echt goed vinden. We hebben het voorstel gedaan, maar we weten nog niet wat de uiteindelijke beslissing zal zijn.

Tv is ongetwijfeld ook goeie promotie? Jullie werden zelfs twee keer uitgenodigd bij KETNET...
Ivan: Niet helemaal, we waren er op eigen uitnodiging. We hebben er zelf moeten voor lobbyen.

Oké, dit is jullie reclameblok. Vertel ons maar eens wat de sterkte, de aantrekkingskracht van Orphanimo!! is.
Ivan: Het verhaal. Zoek maar eens een kinder- of jeugdreeks met een verhaal dat zo gelaagd is en verschillende leeftijdsgroepen aanspreekt. Dat vind je niet. En het niveau en de mate van detail van de decors, daar kunnen er niet veel aan tippen in onze doelgroep. Elk lijntje van een houten plank, elk scheurtje in de muur wordt getekend. Het is af. Wat ook uniek is, voor een kinderstrip, is het feuilletongegeven. Het maakt het wat veeleisend, maar we geven ook veel terug. Een kind dat Orphanimo!! leest, is meteen fan. En tot slot: het grote avontuur. Bij ons krijg je een avontuur dat ook volwassenen kan aanspreken. En ik vind dat je dingen ziet die je nog nergens hebt gezien: een ouwe Chevy op ski's, een luxe cruiseschip dat nucleair afval vervoert en dumpt of een rouwproces gespreid over twaalf albums van een jeugdreeks. Ik heb het allemaal nog niet gezien. Wat ik wel al heb gezien, is een schip in een grot. Onder andere in Storm of Chick Bill kan je dat ook terugvinden (ook nog in bijvoorbeeld Sabels en Galjoenen en zelfs in Suske en Wiske werd dat idee al gebruikt, pd'h). Maar dat maakt het idee daarom niet slecht. Het hangt ervan af wat je ermee doet. Het oorspronkelijke idee was trouwens om er een drakkar van te maken en meerbepaald het schip van Eric de viking die Noord-Amerika ontdekte. Het belangrijkste plaatsje van Amerika, de plaats waar het schip ligt waarmee Amerika ontdekt werd, lag dus onder het huis van de wezen. Dat is dan niet doorgegaan.
Luc: Met een piratenschip hadden we ook meer mogelijkheden. Die kanonnen bijvoorbeeld...
Ivan: Ja, en ook: een vikingschip van 1000 jaar oud, dat moet ook al volledig rot zijn, terwijl een piratenschip van 500 jaar oud misschien nog wel net kan (lacht).

Dé grote troef, het grote raadsel is natuurlijk het mysterieuze lot van Jimjim (het vriendje van Alice, die bij een actie op zee verdwenen is en waar we via flashbacks steeds meer over te weten komen, pd'h). Komen we dat nog te weten?
Luc en Ivan: (in koor) Natuurlijk!
Luc: De fans slingeren trouwens de wildste theorieën naar ons hoofd. Er is er zelfs al één geweest die er boenk op was. Maar we zwijgen tegen iedereen als vermoord.
Ivan: Of als vermist, om in de Jimjim-sfeer te blijven (lacht).

Vertel eens, wat is de meest wilde theorie die jullie al gehoord hebben?
Ivan: (na lang nadenken) In de allereerste flashback zie je een man met een sigaar de opdracht geven om "schoon schip" te maken van "dat vuiltje dat op ons dek is aangespoeld" (Jimjim dus, pd'h). Daar Vallalkozo een sigarenrokende medemens is, leggen veel kinderen de link en beschuldigen ze hem er van Jimjim vermoord te hebben. Nu is de vraag natuurlijk, is het een beginnersfout die we maakten of hebben we het er speciaal ingestoken om de lezers op een verkeerd spoor te zetten? (geheimzinnig lachje)
Luc: Als er zo eens iemand te dicht bij de plot zit, aarzelen we ook niet om wat bij te sturen, zodat hij of zij toch terug wat verward wordt en begint te twijfelen.
Ivan: Omdat de stoel van Vallalkozo lijkt op het kapsel van Trish, denken er heel wat fans dat hij de vader is van Trish. Alleen de dotskes ontbreken nog aan de stoel anders was het helemaal verkocht, zeggen ze ons dan (lacht).
Luc: Dat was eigenlijk wel een oorspronkelijk idee, hé, dat één van de wezen de zoon of dochter was van Vallalkozo. Die moest dan kiezen tussen zijn of haar echte vader en Alice. Zo konden we een soort spanning creëren tussen de kinderen. Vandaar ook bijvoorbeeld dat in het achtste album Vic een keer wordt losgemaakt van de groep. Om eens een spanning te creëren door die groep uit mekaar te trekken.

Luc, je zei daarnet dat jullie wel eens het verhaal bijsturen, indien nodig. Gebeurt dat wel meer? Ook op aangeven van derden? De uitgeverij? Of de fans?
Luc: Niet meteen dat ik weet.

Wij hadden dat gevoel wel zo een beetje bij JayJay, die in het begin niet echt praat zoals een driejarige peuter en pas in latere albums eerder een brabbeltaaltje begint uit te slaan. Is dat niet bijgestuurd op aangeven van de 'achterban'?
Luc: Eigenlijk was het gewoon veel plezanter om hem zo te laten praten. En realistischer. Het is eigenlijk gewoon heel natuurlijk zo geëvolueerd.

Wat opvalt aan Orphanimo!! is de veelheid aan personages. Hebben jullie daar nog nooit op gevloekt?
Ivan: Nee, die personages, elk met hun eigen karakter, zijn ook nodig in het verhaal. Als iemand aan een maffe actie begint, zal het Vic zijn. Als er iemand relativeert, of de logica van iets inziet, is dat Sharp,... JayJay wordt trouwens ook alsmaar slimmer en komt ook vaak met een oplossing aanzetten...

Hoe zijn de figuren uit Orphinamo!! ontstaan eigenlijk?
Ivan: Het is eigenlijk supersnel gegaan. Het moet op een avond geweest zijn, denk ik. Ze stonden heel snel op papier.

Met namen en al?
Ivan: Jups.
Luc: Trish kwam eigenlijk van het Franse "tricher", zeuren. Oorspronkelijk was ze ook zo een beetje. Meer gothic, met spinnen en zo. Een beetje meer Addams Family-achtig eigenlijk. Maar uiteindelijk is het dus niet helemaal zo geëvolueerd. De spinnen zijn een hermelijn geworden (lacht).
Ivan: Gri-Gri ging ook meer voodoo zijn, met van die doodskoppen.

Nog andere wezen die sterk geëvolueerd zijn?
Luc: Ja, JayJay was eerst zo een dikkerdje.
Ivan: Ja, dat was zo in de oerversie van de animatiereeks. Toen we aan de strip begonnen, heb ik gezegd; "Die dikke moet eruit". De Lustige Kapoentjes hadden een dikkerdje, De Ravottersclub van Tibet,... Het werd gewoon iets teveel een typisch kinderclubje. Ik heb dan voorgesteld om de dikzak eruit te halen en te vervangen door een baby. Dat is eigenlijk een goeie zet geweest, want zo hebben we heel wat jonge kinderen bereikt.
Luc: Sharp, die was oorspronkelijk verlamd aan z’n benen. Die zou dan in een rolstoel tjokvol gadgets zitten.
Ivan: Ja, we hadden bijvoorbeeld van die Leonardo da Vinci-achtige uitklapvleugels voorzien. Uiteindelijk hebben we dat laten vallen, omdat het wat teveel Inspector Gadget werd. Als iemand op de kluit over zulke foefjes zou beschikken, zouden de wezen altijd kunnen winnen.
Luc: Je krijgt zo een soort Jerommeke, eigenlijk. Eentje die altijd wint. We hebben toen afgesproken dat ze dingen moesten maken met dingen die voorradig waren, bijvoorbeeld een stofzuiger, of een ballon. Oké, we tarten wel eens de wetten van de fysica...
Ivan: Het is eigenlijk wel raar dat we daar weinig worden over aangesproken. Hoe kan die bouwput op één nacht worden gegraven, zonder dat ze daar iets van horen? Een ballon die een kluit, een huis en een boot naar boven trekt. Eigenlijk vraagt niemand daar iets over.

Hoe komt het dat die ballon...
Luc: (lacht) Eigenlijk was het de bedoeling om heel het gevaarte te laten besturen met koorden, vanuit hun clubhuis. Ik weet niet of het opgevallen is, maar dat is ook het doel van dat raampje in hun clubhuis. Als je het in zijn geheel bekijkt, was het de bedoeling om zoiets te krijgen (begint te schetsen). Het is nu wel niet zo goed getekend, maar ken je deze vorm?

(starend naar de schets) Euhm, nee?
Luc: Dat is de Millennium Falcon uit Star Wars. De kinderen zouden de ballon dus besturen vanuit de cockpit van de Millennium Falcon. Zo zitten er nog wel een aantal knipogen in, die we ooit nog wel eens op de website zullen zetten.
Ivan: In het eerste deel filmen ze bijvoorbeeld die blote poepkes met die kleine zeppelin. Dat is eigenlijk al de voorbode van die grote zeppelin, later in het verhaal.

Het is al een paar keer gevallen, jullie hebben wel een heleboel best originele ideeën.
Luc: Ach, alles is al eens gedaan, en het komt erop aan om de dingen wat fris te vertellen. We merken eigenlijk vaak dat we bepaalde ideeën hebben en dat we die ideeën even later in de cinema zien opduiken, of toch dingen die erop lijken. Niet dat die dan van ons gepikt zijn, maar het voelt toch telkens wat wrang.

Zoals?
Luc: Ons eerste project bijvoorbeeld was A Spider’s Quest —de Nederlandse titel was De Kruistocht op Acht Poten — waar we vertrekken van de oermoeder van de spinnen (Arachne, gestraft door Athena: omdat ze beter kon weven dan zij werd ze veranderd in een spin), die vastzit in een dropje amber. En toen verscheen Jurassic Park van Spielberg, met die mug in die amber. Net hetzelfde gegeven, dus.
Ivan: (haalt een map boven) Kijk, hier ben ik al zestien jaar mee bezig, sinds mijn burgerdienst eigenlijk. Een filmproject.

Da Vinci...
Ivan: Ja. Nu met De Da Vinci Code kan ik het wel schudden, natuurlijk... Ook al gaat het over een totaal verschillend aspect (Mijmert) Onlangs was ik aan het zappen en kwam ik terecht op CNN: zie ik zelfs het verhaal dat in mijn film wordt verteld, haast letterlijk afgespeeld worden! Die gast zijn leven werd eigenlijk verteld in mijn film (zucht). Nu ben ik bezig aan een stripversie ervan en ik hoop dat het Steven (D’Hondt, pd'h) wordt, die voor de tekeningen zorgt. Ik wacht geduldig af.

Jullie denken nogal ver op voorhand jullie verhaallijnen uit. Als jullie dan zo een idee dat bijvoorbeeld in album 10 of zo komt, plots zien op televisie of in een film, passen jullie dat dan aan in jullie strip?
Ivan: Dat is eigenlijk nog nooit nodig geweest.
Luc: Mocht het gebeuren, dan zouden we eerst kijken wanneer dat album precies zou gaan verschijnen. Als er genoeg tijd tussen is, kan het misschien wel blijven, anders moeten we het aanpassen.
Ivan: We hebben ook al het gevoel gehad dat ideeën van ons echt achteraf gebruikt werden in een film. Dat het toeval soms echt te groot is. A Bug’s Life bijvoorbeeld, die olifantkever met de hyperkinetische vlo, of die lichtgevende vliegjes. Onze animatiedossiers hebben bij Disney en Warner Bros op tafel gelegen... Dan stel je je toch wel eens vragen.

Kan je die ideeën dan niet deponeren, eigenlijk?
Luc: Die zijn gedeponeerd. Maar als ze een klein stukje nemen en ze passen dat wat aan... Tja, dan heb je geen verhaal, natuurlijk.
Ivan: Zelf als het waar zou zijn dat het idee van ons gepikt is, dan nog kan je gewoon niet tegen die grote Amerikaanse firma’s procederen.

Madonna heeft toch ook die rechtszaak verloren.
Ivan: (lacht) Ja, stel je voor. A Bug’s Life mag niet meer in Vlaanderen verkocht worden!

Dankzij de mannen van Orphanimo!!
(hilariteit)

Het beste is dus eigenlijk om zoveel mogelijk over jullie ideeën te zwijgen?
Ivan: Ja, misschien. Zullen we dat dan nu maar doen? (lacht)

Toch maar niet. Het is eigenlijk niet erg verwonderlijk dat jullie veel ideeën hebben. Wat ons opviel, bij het lezen van de biografieën op jullie site: jullie hebben alledrie een erg brede en ook nog eens een erg verschillende achtergrond. Dat leidt ongetwijfeld ook vaak tot discussies. Waar gaan jullie zwaarste discussies over?
Ivan en Luc: (in koor) De vrouwen! (hilariteit)
Luc: Even serieus, ik denk dat elk Orphanimo!!-verhaal een compromis is. We zijn drie verschillende mensen met drie verschillende karakters en dat leidt wel eens tot discussies.
Ivan: Een voorbeeldje van zo’n discussie: in het eerste album tekenen de Orphanimezen een karikatuur van Vallalkozo op zijn wolkenkrabber, zijn logo (een raam in de vorm van een V, pd'h) hangt ter hoogte van zijn kruis. En net daar staat Vallalkozo naar beneden te kijken. De oorspronkelijke tekst was: "Ik weiger om voor lul te staan!". Luc had moeilijkheden met het woord "lul" in een kinderverhaal en stelde voor om "Ik weiger voor joker te staan" in de plaats te gebruiken. Tja, dan ontkracht je de sterkte van het beeld. Uiteindelijk werd het perfecte compromis: "Niemand zet Vallalkozo in zijn onderbroek!" (lacht) "Onderbroek" is nog altijd leuk voor de kids. Et voilà, de toon en de grap waren gered!
Luc: We hebben ook elk onze eigen manier van verhalen vertellen. Ik wil vaak wat meer gevoel, Ivan zoekt net wat meer structuur, terwijl Miek heel veel actie wil en wat minder blabla. Gelukkig vinden we altijd een gulden middenweg die iedereen — en dus ook de fans — tevreden stelt.

Wij genieten trouwens echt van die leuke foto’s op de achterkaft. Ook het resultaat van vruchtbare dicussies?
Luc: Die foto’s zijn altijd het resultaat van een brainstormsessie tussen ons drie. Ik ben wel diegene die alles bij elkaar Photoshopt.

Vooral die onder water was best cool.
Luc: Vooral als je weet hoe Miek’s vrouw hem bewerkt heeft met een haardroger om het gewenste effect te verkrijgen. Hij lijkt op die foto zelfs een beetje op Nummer 17 uit Robert en Bertrand. (hilariteit)


Wat zijn jullie toekomstplannen? Luc, we konden iets lezen over een kinderboekenproject?
Luc: O!! slorpt voorlopig al mijn tijd op. Andere projecten zijn voorlopig aan de kant geschoven. Al zou ik best wel eens een Ivanhoe of El Cid willen doen voor de Classix-reeks.

Hopelijk leest Standaard Uitgeverij mee! En jij Ivan?
Ivan: Natuurlijk in de eerste plaats O!! en zijn vervolg, en dan ook de Kriegels, met Steven D’Hondt. Dat wordt trouwens een nieuwe reeks, los van de Getekend, Marc de Bel-reeks. Er zullen drie albums per jaar verschijnen. Verder is er nog een verhaal over de Eerste Wereldoorlog, ik ga een soldatendagboek verstrippen.

Alleen?
Ivan: Ja, veel decors, he. Dat lukt nog wel.
Luc: Het is dan ook allemaal kapot, hé (lacht). En stukken mens op een slagveld tekenen, dat zal hij ook wel kunnen (lacht).
Ivan: Het was sowieso een erge tijd, toen. Dus als het ook nog eens erg getekend is, kan dat eigenlijk geen kwaad (lacht).

Slotvraagje: hoe gaan jullie eigenlijk om met kritiek?
Ivan: (kurkdroog) Luc pakt gewoon zijn riot gun...
Luc: (grijnst) Veel hangt wel af van het feit of de kritiek al dan niet gegrond is. Met kritiek die degelijk geargumenteerd is, kan ik gerust leven. Nog verdere commentaar, heren?

Neuh... Hadden we al gezegd dat Orphanimo!! de beste jeugdreeks van de voorbije decennia was? (badend in het angstzweet af)

> PETER D'HERDT — 16 september 2006