Misschien kwam het door de paarse kleur of anderzijds door een onbewaakt moment waarbij onze aandacht toevallig daarheen werd geleid. Maar recent viel ons in P-magazine op hoe mooi en modieus de lingeriesetjes en negligés van Esther Verkest wel zijn. Daar wilden we meer over weten. Ontwerper en tekenaar Kim Duchateau stond ons — zolang het houdbaar bleef — te woord.

"Dan doe ik wel eens beroep op mijn vrouw: "doe eens alsof je een beer vloert met een dubbele nelson bijvoorbeeld". Daar bestaan geen tijdschriften over."

Hoe zit dat nu met die sexy kledij, waar haal je je inspiratie vandaan?
Soms blader ik wel eens in de lingeriecatalogi die hier rondslingeren om inspiratie op te doen, maar even vaak verzin ik de lingerie zelf — het zelf ontwerpen als het ware. Dat is overigens ook zo voor de rest van de klerenkast van Esther. Soms documenteer ik me op de huidige mode, maar dikwijls ook niet. En geef toe, zwarte, witte, rode of paarse lingerie is toch het mooiste.

Heb je een voorkeur voor een bepaald merk van lingerie? La Perla, Triumph, Chantelle,...?
Nee, ik ben niet echt thuis in de modewereld en ken zeker niet alle merken. De lingerie die ik onlangs op Esther tekende kwam uit de La Redoute-catalogus. En dan nog baseer ik haar lingerie op wat daar in staat. Ik teken het zeker niet precies na, ik laat mijn fantasie de vrije loop. Ik kijk wel omdat ik lingerie moeilijk te tekenen vind, met die krullen en sluitingen.
Hetzelfde wat erotische lingerie of kledij betreft. Ik baseer het wel eens op iets bestaand, maar maak het altijd zo dat Esther er goed mee staat.
Ik heb vroeger nooit Barbie-poppen aan- en uitgekleed, maar dit komt er toch verdomd dicht bij in de buurt. Maar niets overtreft het echte werk uiteraard.

Het echte werk zoals van je vriendin? Geeft zij soms kledij-advies? Of iemand anders uit je omgeving? Krijg je er soms commentaar op?
Mijn vrouw geeft alleen advies als ik er om vraag. Of ze zegt als iets niet meer gedragen wordt of niet meer in de mode is en welke kleding dat op dat moment wel is. Al hou ik me dus niet echt bezig met wat in de mode is en wat niet, tenzij het er in de grap zelf over moet gaat. Als een vrouw in mijn strips een non, een slet dan wel een zakenvrouw is moet je dat ook aan de kledij kunnen zien. Of ik laat ook wel eens iemand een soepjurk dragen omdat dat dan duidelijk maakt wat voor een mens dat is of zou kunnen zijn.
Ik krijg zelden commentaar. Wel weet ik wat de persoonlijke fetisj is van een lezer (vooral de mannelijke) als hij een Esther-album laat signeren en om een tekening van Esther vraagt. Want dan gaat het van: "Wil je ze tekenen met dit of dat aan?" En hebben ze het voorbeeld al klaar. Of willen ze nog het liefst dat ze niks aan heeft. Maar dat zegt dan meer over die mens dan over mij. Want ik laat Esther eigenlijk alles wel dragen. Behalve als ik het zelf niet mooi vind.

Voor alle duidelijkheid: die lezer ben ik niet...
Jaja, dat zeggen ze allemaal ;-)


Documentatie vinden stripmakers overal. Uit alle interviews die we al lazen doorheen de jaren, komen steeds dezelfde twee magazines voor waarop stripauteurs een abonnement hebben of al eens naar voorbeelden zoeken: National Geographic (Hergé was slechts een van de lezers) en Playboy. Zelfs De Smurfen-tekenaar Peyo dook in zijn zolder om François Walthéry aan een sexy houding te helpen voor de cover van zijn eerste Natasja-album. Pour la petite histoire: Peyo's echtgenote betrapte de twee tekenaars en toen was Peyo nog maar zo klein als zijn blauwe mannetjes.
Heb je ook een abonnement op zo'n natuurblad? Of heb je voor de soms sexy kronkelende houdingen van Esther genoeg aan de foto's van de P-meiden?
Ik haal mijn documentatie overal. Zowel in de Penthouse als de Playboy, de P-Magazine, de Ché of de Libelle. Geposeerde sexy foto's vind je genoeg en als ik er ergens een zie die ik kan gebruiken, scheur ik het gewoon uit en gaat het in mijn vrouwenmap. Auto's kan ik helemaal niet tekenen, en daar leg ik dan weer geen map van aan, dus dat is ook weer niet zo consequent, hahaha.... Dus jammer genoeg heb ik geen nood aan een model dat in mijn atelier zit. Toch niet voor mijn werk. Houdingen die ècht moeilijk zijn vind je zelden terug in foto's.
Iemand die viool speelt (met die technisch verwrongen armen en polsen) of iemand die iets door een raam werpt, dat zijn houdingen die veel moeilijker zijn en waar ik soms een voorbeeld van nodig
heb. Dan doe ik wel eens beroep op mijn vrouw: "doe eens alsof je een beer vloert met een dubbele nelson bijvoorbeeld". Daar bestaan geen tijdschriften over.
Een mooie vrouw is ook het moeilijkste om te tekenen. Iemand die er slecht of gewoon uitziet, daar mag vanalles niet aan kloppen. Als je bij een tekening van een mooi meisje de neus of de mond een fractie van een millimeter teveel naar rechts of links zet, de benen te kort of te lang tekent, valt dat meteen op.

Welke P-babe mag wel eens langskomen om te poseren?
Er zijn verschillende P-babes die wel eens langs zouden mogen komen. En dat hoeven niet eens bekende babes te zijn. Liever niet zelfs. Véronique de Cock of Tanja Dexters komen mijn huis niet in. Een onbekender model zoals onlangs Valery Super of Seren Siersack(een Brugse schone die graag — we liegen niet! — striptekenares wil worden, ds) in de P onlangs, dat is al méér dan goed genoeg. Ik vind wel een houding uit waar ik een voorbeeld voor nodig heb! Het hoeft zelfs niet eens een model te zijn eigenlijk.

© Covershoots: Geert De Wolf (links) + Daniel Dedave (rechts) — P-magazine, De Vrije Pers, 2007

Wat is voor jou de vreemdste inspiratiebron geweest voor het maken van een gag?
Goh, dat kan ik echt niet zeggen. Alles kan mij inspireren. Van een gewoon cafégesprek tot een slecht televisieprogramma. De meeste inspiratie komt trouwens gewoon vanzelf, uit het blote hoofd. En zijn meestal geen dingen gebeurd waaruit ik die inspiratie kon halen, 80% komt vanuit de hemel gezonden. Uit mijn bovenkamer dus. Sorry.

Wat ook opvalt aan je personages is dat ze veel zweten. Uiteraard omdat ze in dikwijls penibele of gênante situaties verzeild zijn geraakt. Je houdt wel van vernedering, is het niet?
Nee, ik teken graag zweetdruppels. Trouwens, met de opwarming van de aarde is het niet meer dan realistisch dat mijn personages zo moeten zweten. Ik heb niets specifiek met vernedering. Er zit wel dikwijls een sadistisch kantje in mijn humor, en dat kan niet zonder slachtoffers. Bij de meeste gags is er altijd op zijn minst één slachtoffer, anders is het ook niet grappig. En dat geldt voor alle humor, dat is zeker niet typisch voor mijn
werk alleen.

Het najaar van 2007 is nogal Kim-gekleurd. Niet alleen zal je officieel de Bronzen Adhemar ontvangen, maar er verschijnt een nieuw album van Esther Verkest, een eerste van Aldegonne en de geïllustreerde sprookjesbundel Er Was Geenszins. Naar welke uitgave kijk je het meeste uit? Kan je wat meer uitleg geven over de sprookjesbundel? Hoe heb je de schrijvers gecontacteerd? Komt het idée volledig van jou?
Ja, het idee voor dat sprookjesboek voor volwassenen komt van mij, ik speelde al lang met dat idee. Zo'n ouderwets dik sprookjesalbum met redelijke klassieke aquareltekeningen waar toch een beetje een hoek af is. En aangezien de kans immens klein is dat iemand mij ooit zou vragen verhalen van mijn favoriete auteurs te illustreren, heb ik het zelf georganiseerd. Uiteraard met een beetje de poepers dat velen misschien wel eens nee zouden kunnen gezegd hebben. Maar buiten drie auteurs wou iedereen graag een sprookje schrijven en dat vind ik een enorme eer. En gelukkig heb ik ook nog een fantastische uitgever...
En ik vond het hoog tijd worden voor een Aldegonne-album. Want de mensen kennen mij ondertussen vooral van Esther en dat is maar een stuk van wat ik doe. Al zie ik zelf zo geen grote verschillen, het komt tenslotte allemaal uit hetzelfde hoofd. Het Aldegonne-album wordt trouwens op een gelimiteerde oplage van 1000 exemplaren gedrukt (waarvan 250 luxes).

Met wie zou je nog graag eens samenwerken?
Op muzikaal vlak met Mauro Pavlowski (veelgevraagd muzikant, tot 1998 muzikant en leadzanger bij Evil Superstars, daarna ook actief bij onder andere dEUS, ds). Al zou ik niet durven als het ooit zo ver zou komen. Maar ik zou wel met nog een aantal mensen willen samenwerken op stripgebied. Mensen die ongeveer op dezelfde golflengte zitten, ik had al samenwerkingen met Maaike Hartjes en met Bart Schoofs die nooit of nog niet afgeraakt zijn en er waren ook plannen met Lamelos (een collectief van vier Nederlandse tekenaars die samen Kaasheld schrijven en tekenen, ds) om een vreemd boek te maken, maar iedereen heeft het toch blijkbaar te druk met zijn eigen werk, dus dat is allemaal nog koffiedik opslurpen.

Komen er nog cartoonbundels van je uit?
Misschien. Misschien volgend jaar. Nu moet ik mij eerst toch focussen op deze drie boeken, ik word tegenwoordig dus al meer dan genoeg met mijn eigen hersenspinsels geconfronteerd.

Bedankt Kim. Ik denk dat we kunnen afronden. Heb je nog een goeie uitsmijter om te eindigen?
Oeh... Da's een moeilijke, zo 's morgens (voor mij is het nog 's morgens nu — op dit moment is het net vrijdagmiddag, ds)...
Dat de Cultuurprijs toch niet extra meer werk, geen grotere albumverkoop dan wel aandacht oplevert, zoals velen wel denken? 't Blijft buiten dat wel een eer natuurlijk, daar ga je mij niet over horen zeuren.


Van Esther Verkest verschenen vier albums bij Oogachtend. Deel 5 komt uit in oktober. Bij dezelfde uitgever en in dezelfde maand ziet een eerste album van Aldegonne het licht. Hetzelfde geldt voor de sprookjesbundel Er Was Geenszins. Voor deze door Kim geïllustreerde bundel schreven de volgende bekende personen uit Vlaanderen en Nederland een exclusief verhaal: Stijn Meuris, Steve Michiels, Jan De Smet, Kamagurka, Renske de Greef, Hugo Matthysen, Vitalski, Chris Van Camp, Christophe Vekeman, Herman Brusselmans, Urbanus, Bernard Dewulf, Ilah, Bart Schoofs, Patrick de Witte en Kees van Kooten.
In december zal Kim zijn Bronzen Adhemar ontvangen op het stripfestival van Turnhout.

> DAVID STEENHUYSE — 29 juni 2007