|
KLIK
voor andere strips van
Christian Durieux |
|
|
PACIFIC PALACE
Christian
Durieux
Dupuis | 80 p. | € 10,50 (HC) |
Vergane
glorie |
December
1989. In de rij Oost-Europese dominostenen valt ook het regime
van Nicolae Ceaucescu. Het is een vreemd
tijdperk om als dienstplichtigen het vaderland te moeten dienen
en verdedigen tegen het zichzelf oplossende "rode gevaar".
Niet dat we daarmee veel om handen hadden in de Truiense luchtmachtschool
waar we Engels, Frans en Nederlands doceerden aan piloten
in opleiding. Uit verveling gaven we zelfs taalles aan elkaar
en het personeel in de kazerne. Zo niet korporaal
Durieux. Die bleef liever op zijn vaste plek in ons
kantoor (het dichtst bij het raam, met het licht in zijn rug)
tekenen en tekenen. Hele platen vol prenten in potloodtekeningen
ontstonden daar in de 9de Wing tussen het bladeren in (À
Suivre)s door.
Het was toen al wel duidelijk dat het Christian Durieux
— die al op zijn dertiende met pagina's leurde
bij Spirou — menens was. De autodidact vatte
na zijn letterenstudie zelfs nog een grafische studie op Sint-Lucas
aan, om die snel op te geven ("Ik ben daar te oud voor")
en bleef stug timmeren aan de weg, met uiteindelijk een debuut
in Tintin en onder meer (niet-vertaalde) realistische
reeksen in samenwerking met Jean Dufaux en
Luc Delisse. In het Nederlands konden we
hem vanaf 2001 aan het werk zien met de jeugdreeks Oscar
(met Denis Lapière) en het one-shot
Central Park (met Jean-Luc Cornette,
2005). Later was er de opmerkelijke reeks Eerlijke Lui
(met Jean-Pierre Gibrat, vanaf 2008). Niet
dat hij nooit solo ging (al in 1999 maakte hij het lichtere
one-shot Benito Mambo, in 2007 Le Pont en
in 2011 een album voor het Louvre) of scenarist speelde voor
anderen (bijvoorbeeld de kinderreeks Gusgus).
Dus het mag niet verbazen dat Durieux inmiddels zelfstandig
én zelfverzekerd genoeg geworden is om in zijn eentje
een Robbedoes te brengen. Pacific Palace
herinnert aan de periode van de val van het communisme. Het
hotel waar Robbedoes en Kwabbernoot werken wordt ingepalmd
door de entourage van de verdreven dictator Iliex Korda, en
Robbedoes door Korda's dochter Elena. Kwabbernoot heeft meer
morele bezwaren tegen het bedienen van de Ceaucescu-kloon,
maar niet tegen de journalistieke opportuniteit. De spanningen
die dat teweegbrengt, leveren een ietwat melancholisch album
op, dat niet bepaald humoristisch is, maar ook niet al te
ernstig, en baadt in een sfeer van vergane glorie, voor zowel
de dictator als het majestueuze hotel. Maar gelukkig niet
voor Robbedoes of het werk van Durieux, die trouw is aan de
personages, maar niet te beroerd is hun tegenstellingen uit
te spelen en te gebruiken voor een nostalgische en zeer fraai
ingekleurde aflevering in deze nog altijd boeiende reeks hommagealbums. |
KOEN DRIESSENS --- maart 2021 |
|