|
NOOIT MEER ALLEEN
Ephameron
Oogachtend | 192 p. | € 29,00 (HC) |
Onvoorwaardelijk
verbonden |
Nooit
Meer Alleen is een zeer kunstzinnig en poëtisch
boek, of beeldverhaal of graphic novel, geschreven en getekend
door Ephameron, het pseudoniem van Eva
Cardon. Ze is master in de Schilderkunst en Illustratieve
Vormgeving en is nu zelf docente Beeldverhaal aan de LUCA
School of Arts in Brussel. Ze werkt momenteel aan
een doctoraat in de Kunsten over het artistieke, autobiografische
beeldverhaal.
Haar vorige beeldverhaal Wij Twee Samen (Oogachtend,
2015) was zeer persoonlijk en autobiografisch, het ging over
de dementie, afasie en dood van haar vader. Nooit Meer
Alleen heeft ook een persoonlijke insteek doordat Ephameron
zeven jaar geleden moeder werd en die ervaring de aanleiding
vormde voor de start van dit boek. Maar het wordt breder,
aangevuld met ervaringen van andere moeders en vaders. Ervaringen
die iedereen meemaakt wanneer haar of zijn leven ondersteboven
gehaald wordt met een kind, vreugde en verdriet.
Het album is ingedeeld in zeven hoofdstukken die telkens een
ander facet of een andere sfeer belichten van hoe een kind
het leven kan veranderen. Dit wordt weergegeven in stilistische
tekeningen in waterverf en aangevuld of verduidelijkt met
korte zinnen in de marges van de pagina, bovenaan, onderaan
of zijdelings. Ephameron begint met de nieuwsgierige verwondering
van een kind voor wie alles nieuw is en waardoor je als volwassene
met totaal andere ogen leert kijken naar je omgeving en wat
daarin gebeurt. In een volgend hoofdstuk komt de twijfel over
een kinderwens aan bod en — eens die knoop doorgehakt
— hoe voorzichtig en gelukzalig zwangere vrouwen kunnen
zijn.
Verder wordt verteld dat op welke wijze het kindje ook ter
wereld komt, het steeds beperkingen zal veroorzaken in het
levensritme en de nachtrust van moeder en vader, maar daarnaast
ook fierheid zal opwekken voor de ontbolstering van het nieuwe
mensje. In een ander hoofdstuk komt dan weer de algemene twijfel
tot uiting of men de baby wel alles zal kunnen geven wat hij
nodig heeft en of men het wel goed genoeg zal doen. Dat een
voortijdig overlijden diepe sporen nalaat, maar dat men een
dergelijk mislukken moet leren aanvaarden, zoals elke tegenslag.
In welke fase men ook zit, de voortdurende groei van het kind,
het wassen en plassen, de eerste schooldag en de eerste schrijfsels,
het kindje toevertrouwen aan een derde (een oppas of crèche),
standvastig blijft er altijd wel de onvoorwaardelijke liefde
en verbondenheid van ouder en kind, ook al is het niet steeds
rozengeur en maneschijn. Men is nooit — méér
— alleen.
De afbeeldingen in waterverf, met mooie kleuren, worden regelmatig
met kindertekeningen en kribbels van Eva's eigen zoontje aangevuld.
Deze kindertekeningen moeten de sfeer van de eigen tekeningen
onderlijnen. Tijdens het interview op 5 februari 2021 door
Gert Meesters bij de voorstelling van het
boek vertelt Ephameron dat ze heeft gekozen voor waterverf
omdat dit het meest overeenkomt met haar eerste liefde, de
schilderkunst. En de korte zinnen op de rand van de pagina's
zijn spaarzaam omdat de tekst anders te overheersend zou zijn.
In dat opzicht is het ook haar bedoeling dat eerst de beelden
gevolgd worden en dan de tekst die ze kunnen helpen verklaren.
Het boek is stijlvol uitgegeven op een groot formaat. De pagina's
zijn sober afgemeten voorzien van tekeningen die eerder statisch
zijn en soms zelfs abstract. De ruime witte vlakken symboliseren
volgens Ephameron de besloten ruimte tijdens deze levensfase.
Er zijn geen bewegende figuurtjes in een volledige setting,
noch converserende tekstballonnen of een verhaallijn die we
kennen uit strips of graphic novels, zodat wij dit album eerder
bij kunstboeken of bij poëzie zouden plaatsen.
Het ongewoon behandelde thema van de geboorte van een kind
wordt ook door Nederlander Frenk Meeuwsen
benaderd in zijn helemaal anders opgevatte graphic novel Jaar
Nul (Sherpa, 2020). |
JAN GOFFIN --- februari 2021 |
|
|