 |
| SLOT
VAN TWEELUIK
LAATSTE DEEL VAN REEKS |
|
|
|
KLIK
voor andere strips van
Jim |
|
|
EEN NACHT IN ROME 4
Jim
Saga Uitgaven (Collectie Bamboe) | 120 p. | € 24,95
(HC), de SC met andere cover verschijnt in november |
| The
never ending story |
Valentijnstip.
Een Nacht in Rome is de meest romantische strip van
het laatste decennium. Raphael en Marie beleefden op hun twintigste
een geweldige liefdesnacht. In hun euforie beloofden ze om
deze te herbeleven op de veertigste verjaardag van Raphael.
Oh ja, in Rome, de stad van de liefde. En ze deden het! Zonder
melig, flauw of op sensatie belust te zijn, schreef Jim
zo het perfecte liefdesverhaal voor de midlifecrisisstriplezer.
En wat moest gebeuren, gebeurde. De stripwereld viel aan zijn
voeten. Het tweeluik bleef jaarlijks zieltjes winnen met nog
steeds vertalingen in andere landen en herdrukken, voor 200%
terecht. Tot onze vreugde én ontgoocheling besloot
Jim er een vervolg aan te breien.
Raphael en Marie zijn nu vijftig en hebben elkaar sinds de
bewuste liefdesnacht niet meer gezien. Het leven heeft Raphael
niet verwend, maar stilaan is hij er weer bovenop geraakt.
Zijn vijftigste verjaardag mag hij vieren in de prachtige
Romeinse stadsvilla van zijn werkgever. Hij laat al zijn vrienden
overvliegen naar de liefdesstad voor een geweldig weekend.
Het exuberante verjaardagsfeest is volop bezig, de alcohol
vloeit rijkelijk, de sfeer is zwoel, maar de jarige Raphael
wacht maar op één iemand: Marie. Zou ze komen?
Zou ze hun belofte ook nu weer inwilligen? De deurbel rinkelt.
Eén blik in de videofoon volstaat. Het is haar. Het.
Is. Marie. Raphael rent naar beneden, maar als hij de deur
opent, is Marie verdwenen. Wtf?
Kan je de perfectie kopiëren? Nee. En dat weet Jim best.
De Fransman doet er alles aan om ons in zijn "tien jaar
later"-vervolg te verrassen. Hij wisselt van invalshoek,
laat de karakters van zijn hoofdpersonages fors evolueren,
relativeert het vorige verhaal,... Maar hoe hard hij ook zijn
best doet, de hoofdplot blijft dezelfde. Doen ze het of doen
ze het niet? Erg is dat niet. Het hopeloze gevecht om ouder
te worden te bestrijden met nostalgisch escapisme, voeren
we uiteindelijk toch allemaal ooit eens. Bovendien hingen
we door de gelaagde opbouw, aan Jims lippen. En dan zijn er
nog de uitstekende dialogen. De toon is wat harder, maar de
warme sfeer werkt uitermate verslavend. In dit tweede deel
moet de zorgvuldige opgebouwde plot echter landen, en die
landing is verrassend. Raphael en Marie zijn geen wulpse twintigers
of nostalgische veertigers meer, maar ervaren vijftigers.
Hun visie is anders, maar even correct. Het einde is mooi,
realistisch maar vooral heel warm. Maar plots lijkt Jim te
beseffen dat hij nog maar dertig pagina's heeft getekend en
geschreven van zijn slotdeel. Hij lijkt niet zonder zijn heldin,
een cameo van zijn echtgenote, te kunnen en breidt einde na
einde aan het verhaal. Het lijkt een verhaal zonder einde.
Een verhaal van loslaten en niet kunnen loslaten. We hebben
hetzelfde gevoel als toen we als kleine jongen keihard een
platte kei wegkeilden op een stilstaande waterplas. De eerste
terugkaats was geweldig, maar hoe meer de kei stuiterde, hoe
minder spectaculair het werd. En op het laatst veerde de steen
nog even op om dan definitief naar de bodem te zinken. Zeven
kaatsen, hadden we. Zeven potentiële eindes, alle even
mooi, alle even verrassend en evenwaardig, met een geweldige
laatste plons. Einde.
Het is goed dat ook deze memorabele nacht in Rome op zijn
einde loopt. Zijn we er gelukkig mee? Misschien niet, maar
ook wel. In onze gedachten leven we vooral voort op die ene
nacht toen ze twintig jaar waren en vooral toen ze veertig
werden. Het was mooi. Het is mooi.
De tweede cyclus van Een Nacht in Rome is een prima
strip geworden. Ondanks de geweldige inspanning van Jim, blijven
onze nostalgische gedachten echter steken bij het eerste verhaal.
Het bevestigt alleen maar de recente én terechte klassieke
status van het oorspronkelijke tweeluik. |
|
WOUTER PORTEMAN --- januari 2021 |
|
