DEEL 1 VAN TWEELUIK KLIK voor andere strips van Jean-Claude Servais DE WOLF ZEI ME... 1 Jean-Claude Servais Dupuis (Vrije Vucht) | 80 p. | € 20,95 (HC) Waar de wolf leeft, groeit het bos* Al lang voordat Noëlla en August hier te lande een nieuwe roedel startten, waren we al gel op wolven. We kregen bij de scouts indertijd het beest als totemdier toegekend en we waren daar maar al te blij om. Een wolf was volgens onze leider toen een beest dat goed kon samenwerken in groep, maar ook op zijn eentje zijn plan wel wist te trekken. We kunnen ons er nog steeds in vinden. Merci, Rudy! Een wolf is en blijft natuurlijk een dier dat tot de verbeelding spreekt en in zijn archetypische vorm (denk Roodkapje, denk weerwolf) heeft het al heel wat kindertjes de nodige slapeloze nachten bezorgt. Mediagewijs willen we hier ook graag de mooie derde plaats van Wolf/Kevin Janssens in The Masked Singer even vermelden. Zijn door merg en been dringende gehuil wist toch minstens al Julie Van den Steen naar ongekende hoogtepunten te voeren (insert ironic smiley here). Ook in stripmiddens is het roofdier een graag geziene gast. We kunnen ons zo voor de vuist weg nog het eerste deel van Yves Swolfs' Legende en Wolf van Éric Stalner voor de geest halen en natuurlijk is het recent verschenen en redelijk fantastische De Wolf van Jean-Marc Rochette ook in ons achterhoofd blijven hangen. Het feit dat Jean Van Hamme de dochter van zijn topheld (én fulltime aanvullend pensioen) Thorgal Wolvin doopte en Steven Duprés Vikingfiguur ook met recht en reden de naam Wolf droeg, lijkt ons geen toeval. In het verzameld werk van Jean-Claude Servais duiken de beesten ook met de regelmaat van de klok even op (denk maar aan het prachtig etiket van het Lupulusbier), in het mooie tweeluik Lova liet hij al een jong meisje opvoeden door een groep wolven. En nu is er deze De Wolf Zei Me... Hij maakt aan de hand van het meisje Amber een tijdreis van prehistorie naar de moderne tijd om zo onze wisselende relaties met wolven in de kijker te zetten. Zoals gewoonlijk speelt de auteur graag met magisch-realistische elementen en deze keer is het de genezeres Loba die voor die invalshoek mag zorgen. Tussen de regels door confronteert Servais ons graag met de teloorgang van de natuur en we moeten constateren dat de homo sapiens in ons daar jammer genoeg niet zo'n lovenswaardige rol in speelt. Ook hier weer is het verhaal ondergeschikt aan de sfeervolle landschappen en knappe dieren die de tekenaar als geen ander in zijn vingers heeft zitten. Verwacht je dus allesbehalve aan grote verrassingen of stijlbreuken met zijn vroeger werk. Een wolf ruit immers wel van baard, maar niet van aard... * Russisch gezegde. KOEN DRIESSENS --- november 2020