GAGS EN KORTE VERHALEN KLIK voor andere strips van Philippe Bercovici KLIK voor andere strips van Raoul Cauvin VROUWEN IN 'T WIT 42 Hartkwa(a)l Philippe Bercovici + Raoul Cauvin Dupuis | 48 p. | € 7,95 (SC) Flatline Van Vrouwen in 't Wit deel 42 wordt beweerd en gecommuniceerd dat het om het laatste album gaat, maar blijkbaar verschenen er na de laatste gebundelde gags en korte verhalen in dit album toch nog stripverhaaltjes in het stripweekblad Spirou. Een voorbarig afscheid? Nu goed, ooit was Philippe Bercovici het jonge geweld dat op zijn dertiende debuteerde in Robbedoes. Tegenwoordig is hij een van de ouderdomsdekens die als een van de weinige tekenaars van Dupuis kan terugkijken op een reeks van meer dan veertig albums met een unieke tekenstijl die je uit de duizend herkent. Voor veelschrijver Raoul Cauvin is zo'n langlopende reeks ook geen sinecure, voor lezers is het al langer een vaste gewoonte waarvan het bijzondere aan een nieuw album is verdwenen. Hierbij toch een eerbetoon. Vrouwen in 't Wit is een opsteker voor de zorgsector. Je kent vast zelf wel iemand in je eigen familie- of vriendenkring die in de zorg werkt. Zij kregen het de laatste maanden harder te verduren door de coronaomstandigheden. Een dagelijks applausje en wat spandoeken zijn een doekje voor het bloeden om hun niet een verdiend hoger inkomen te geven. En intussen lappen we grootschalig adviezen, richtlijnen, geboden en verboden aan onze laars. Qua dikke middenvinger aan dokters en verpleegkundigen kan dat nogal tellen. Cauvin hield voor deze reeks altijd de vinger aan de pols. Hij kent een grote schare fans bij verpleegsters en verplegers. Zij reiken hem anekdotes en verhalen aan, die hij vaak niet gebruikt wegens eerder schrijnend dan komisch. In al die jaren liet hij zien welke taken en lasten verpleegkundigen moeten dragen, welke gevolgen dat heeft op hun werk en privéleven, hoe ze omgaan met ondankbaarheid, vervelende of agressieve patiënten en een rode draad: tekorten, tekorten, tekorten, aan middelen, financiën, tijd. Maar er was ook ruimte voor hoop, liefde, inzet, oprechte zorgzaamheid en humor. Omdat het nog steeds om een komische reeks gaat, primeert de kwinkslag. We zagen de gekste en meest bizarre aandoeningen, ongelukken, ziektes en andere fysieke ongemakken passeren. Ook in deel 42 is er geen verschil met deel 1, 12 of 33. In slechts één verhaal, nota bene het eerste, gaat het over een bevrijdend pensioen, wat dan nog een droom blijkt te zijn. Met dit album laat Cauvin de reeks niet verdwijnen met een statement, een afscheid of een knipoog, het dooft gewoon uit. Flatline op papier. De kwaliteit van de reeks is ook vlak: een consistente middelmaat. Lachen, gieren, brullen zal je niet lukken, een paar minuutjes onderhoudend leesvertier per kort verhaal op zijn best wel. Veel striplezers zal het misschien weinig schelen dat dit het laatste (?) album is. Verplegers en verpleegsters hebben nu wel een medium minder aan hun kant staan. Alweer in de kou gezet... maar dat zijn ze helaas gewoon. DAVID STEENHUYSE --- augustus 2020