|
KLIK
voor andere strips van
Dirk Stallaert
KLIK
voor andere strips van
François Corteggiani |
|
|
DE AVONTUREN VAN SUSKE EN WISKE
De Sonometer
Dirk
Stallaert + François Corteggiani naar Willy Vandersteen
Standaard Uitgeverij | 56 p. • € 7,99 (SC) | 64
p. • € 14,99 (HC met dossier) |
Onvoltooid
verleden tijd |
Het
verhaal achter de Blauwe Reeks is ondertussen genoegzaam
bekend. In 1948 wist Hergé Willy
Vandersteen te overtuigen om ook Suske en Wiskes
te maken voor het tijdschrift Kuifje/Tintin.
Dit leverde uiteindelijk acht topalbums op die, als er dan
toch een Vlaamse canon moet komen, daar gerust deel van mogen
uitmaken. Om ze te onderscheiden van de klassieke Rode Reeks
kregen ze een blauw jasje aangemeten, al werden ze later nog
in afgeslankte versie opgenomen tussen de reguliere albums.
Als Vandersteen in 1959 de Kuifje-deur definitief
achter zich dichttrekt (de ego's waren groot, de creatieve
en financiële meningsverschillen bleken onoverbrugbaar),
bleven er nog enkele aanzetten voor een nieuw verhaal —
met als werktitels De Sonometer of De Geluidsmaniak
— in zijn schuif zitten.
De krant De Standaard stuurde Vandersteen dan, samen
met journaliste Maria Rosseels (én
gesponsord door luchtvaartmaatschappij KLM)
naar het Verre Oosten en zo raakte de Bruegel van het beeldverhaal
serieus gefascineerd door de Japanse cultuur. Die invloeden
zullen we later trouwens ook nog zien opduiken in albums als
De Gouden Cirkel en De Sissende Sampan en
het was blijkbaar ook de initiële bedoeling dat het album
De Sonometer zich grotendeels in Japan zou afspelen.
In 2019 zoemde het in diverse media dat het onafgewerkte verhaal
naar aanleiding van het vijfenzeventigjarige jubileum van
Suske en Wiske eindelijk zou voltooid worden door scenarist
François Corteggiani en alleskunner
Dirk Stallaert. Af en toe dook er al een
verdwaalde prent op en de cover werd al op verschillende fora
en Facebookpagina's aan een kritische blik onderworpen (die
beentjes, de bolle buik?!). De verwachtingen waren dan ook
hooggespannen.
Het verhaal draait volledig rond de Sonometer, een uitvinding
van ene professor Tellenbol, die de omgevingsgeluiden kan
wegnemen, zodat mensen weer kunnen genieten van de stilte.
Verschillende partijen azen op dit bedenksel en zo komen onze
helden uiteindelijk in Japan terecht.
Corteggiani verstopt heel wat verwijzingen naar de Japanse
cultuur en de stripcanon in het album. Zo heet de Japanse
professor Tezuka (naar de mangagrootmeester Osamu
Tezuka), krijgt een ander personage de naam Sato
(naar het Blake en Mortimer-album De 3 Formules
van Professor Sato), logeren ze in hotel Doraemon (naar
de gelijknamige robotkat van Fujiko F. Fujio),en
verwijst professor Tellenbol naar de fictieve Roemeense auteur
Broca Cauvinus (een samentrekking van tekenaar Nicolas
Broca en scenarist Raoul Cauvin die
voor het album De Stiltemakers van Robbedoes
en Kwabbernoot een gelijkaardige plot hanteerden). Vaak
verzandt de scenarist echter in die typische Oosterse clichés
die misschien nog gangbaar waren in de jaren 1960, maar nu
echt niet meer kunnen. Enkele jaren geleden lagen de huidige
auteurs Peter Van Gucht en Luc Morjaeu
nog serieus onder vuur toen ze in Mami Wata een zwarte
Afrikaan met dikke lippen afbeeldden. Het zou ons dan ook
niet verbazen dat er nu commentaar komt vanuit de Oosterse
hoek. Wie zit er immers nog te wachten op belegen gemeenplaatsen
over sushi, ninja's, samoerai en sumoworstelaars?
De Vlaamse stripkameleon — een bijnaam waar hij zelf
een hekel aan heeft — Dirk Stallaert hanteert een tekenstijl
die wat het midden lijkt te houden tussen de sérieux
van de Blauwe Reeks en de wat meer karikaturale uitspattingen
van de Rode Reeks en op zich kun je hier weinig op aanmerken.
Tot je dan in het bijhorende dossier (dat jammer genoeg niet
bij de gewone softcovereditie toegevoegd is) de bewaarde stroken
van Vandersteen himself en inkter Eduard
De Rop onder ogen krijgt en je weer weet waar je
voorkeur ligt...
Deze De Sonometer is dus niet de langverwachte geslaagde
hommage geworden die een icoon als de Blauwe Reeks verdient.
Daarvoor is het scenario — ondanks de vele grappige
easter eggs — te ondermaats en is de stijlbreuk met
de originele acht albums te groot. Suske en Wiske is
al een hele tijd een kind van vele moeders en vaders, maar
we verkiezen toch met stip de huidige pleegouders boven dit
gelegenheidsduo.
Standaard Uitgeverij zal het hoogstwaarschijnlijk
allemaal worst wezen. Commercieel gezien is de beslissing
om dit album zowat aan te kondigen als de missing link tussen
de Blauwe en Rode Reeks immers een gouden zet. De dure luxes
zijn al lang in voorverkoop de deur uit en scoren zal dit
album sowieso, al lijkt nostalgie ons in deze een slechte
leidraad. |
MARIO STABEL --- november 2020 |
|