|
DEEL
1 VAN ZESDELIGE REEKS |
|
|
RIP 1
Derrick - De Dood Overleef Ik Niet
Julien
Monier + Gaet's
Microbe | 112 p. | € 21,95 (HC) |
Really
Interesting People |
Ze
zijn met zes in hun brigade. Alle zes spartelen ze om te overleven.
Ze proberen hun demonen te overleven. Ze proberen hun mislukte
levens te overleven. Maar ze proberen vooral te overleven
met hun erbarmelijk minimumloon. Hun enigste band is hun werk.
En dat is het grootste strontwerk wat je maar kan bedenken.
De zes halen immers huizen leeg van mensen die in alle eenzaamheid
zijn gestorven. Meestal komen ze er maar aan te pas als het
lijk al volop ligt te rotten, half opgegeten is door de maden
of nog erger. Niemand mist de overledenen. Niemand mist hun
vaak schamele bezittingen. Dus nemen ze maar alle spullen
mee om die te laten veilen. Het enige dat de brigade laat
liggen, is het lijk. Dat is voor de begrafenisondernemer.
Over hun schouders kijken de bazen nauwlettend toe dat er
niets gestolen wordt. De verwijten, de onuitwasbare stank
en het armoedig loon zijn voor hen. Derrick is een van de
zes. Hij droomde ervan om als bioloog iets met insecten te
doen. Vandaag ziet hij meer maden en strontvliegen dan ooit.
Zijn leven is uitgedraaid op een totale mislukking. Er was
niets. Er is niets. En er zal niets meer zijn. Tot de brigade
op een dag het lijk van een oud dametje mag opruimen. Ze lag
al vier jaar eenzaam te rotten in haar huis. Rond haar vinger
hangt een peperdure ring. De verleiding is deze keer te groot.
Derrick kijkt even om zich heen, kraakt de vinger af, schuift
de ring af en slikt die door. Hij is rijk. Eindelijk. Dit
is zijn ticket uit deze hel. Maar dan gaat het mis.
RIP is een specialleke. Scenarist Gaet's
heeft vijf jaar geschaafd aan zijn scenario, en dat
voel je. Hier is zwaar over nagedacht. Eerst laat hij Derrick
ons rechtstreeks aanspreken, en gniffel je mee met het cynisme
van de bende. Maar met de diefstal van de ring neemt de plot
een bocht van 180 graden om uit te draaien op een keiharde,
gitzwarte polar, Quentin Tarantino's Reservoir
Dogs waardig. Ook hier is het beklijvende hoogtepunt
een scène die ingeleid wordt met de songtekst van Stuck
In The Middle With You. Hoe verder je in RIP
gezogen wordt, hoe complexer het verhaal wordt. Enkele keren
denk je dat er wel heel veel toeval aan te pas komt om al
die amorele bagger coherent te houden, maar wanneer je verbluft
de 112 pagina's hebt gelezen, zie je plots dat de volgende
delen de rijke plot zullen hervertellen, elk vanuit het standpunt
van de andere teamleden. Dit concept is niet nieuw (Hard
tegen Hard, Quintett, Blue Note,...),
maar dit verhaal is zo rijk dat we er reikhalzend naar uitkijken.
De semi-karikaturale stijl van Julien Monier
past wonderwel bij het verhaal. Net geloofwaardig genoeg om
de horror en de stank te ervaren, en net grappig genoeg om
toch verder te lezen. Alle focus ligt ook op de personages
die in haast elk prentje centraal staan, en je zelfs durven
aan te kijken. Je wordt er zowaar ongemakkelijk van.
RIP is een reeks die perfect past bij 2020. Je hebt
geen flauw idee van wat je te wachten stond. Hoe figuurlijker
de smerigheid en stank wordt, hoe meer je hoopt dat dit rap
afgelopen is. Vrolijk word je er helemaal niet van, maar Derrick
en co kruipen wel onder je vel. RIP. Really Interesting
People. Sterke binnenkomer! |
WOITER PORTEMAN --- november 2020 |
|