|
MUIZEN EN MENSEN
Rébecca
Dautremer naar de roman van John Steinbeck
Davidsfonds / Infodok | 420 p. | € 39,99 (HC) |
Sprakeloos |
Of
Mice and Men (Van Muizen en Mensen) is een novelle
uit 1937 van de Amerikaanse schrijver John Steinbeck
die later ook nog grote successen oogstte met zijn romans
The Grapes of Wrath en East of Eden. In
1962 werd de man oververdiend beloond met een Nobelprijs en
hij wordt nog steeds algemeen erkend als een belangrijke exponent
van de wereldliteratuur. Vaak zijn winnaars van die prestigieuze
prijs nogal moeilijk te behappen voor de doorsnee lezer, maar
Steinbeck hanteert over het algemeen een toegankelijke stijl
en zijn werk leent zich uitermate goed voor filmadaptaties.
James Dean bijvoorbeeld schreef filmgeschiedenis
met zijn rol van Caleb Trask in Elia Kazans
versie van East of Eden. Hoewel Steinbeck een gelauwerd
auteur is, die zelf uit de gegoede middenklasse kwam, schreef
hij vaak over de onderbuik van de Verenigde Staten en zijn
de protagonisten nogal eens personages waar wel ergens een
of andere serieuze hoek af is.
In deze Muizen en Mensen staat het duo George en
Lennie centraal. Ze trekken het hele land door, van boerderij
naar boerderij, om als loonarbeider aan de slag te gaan. Ze
dromen ervan om met hun zuurverdiende centen zelf een huisje
met een lap grond te kopen om zo eindelijk eigen baas te kunnen
worden. De oersterke, maar wat simpele Lennie brengt het tweetal
vaak in de problemen. Door zijn voorliefde voor fluffy en
aaibare zaken (puppy's, konijnen, maar ook de blonde lokken
van de vrouw van de baas) en een onderschatting van zijn eigen
kracht, maakt hij het zijn directe knuffelcontacten niet altijd
even gemakkelijk, ook al is het een doodbrave kerel waar geen
greintje kwaad in zit. Vanaf de eerste pagina kun je dan ook
al bevroeden dat het boek niet op een happy end afstevent.
Muizen en Mensen is sowieso al een minutieus gecomponeerd
verhaal, maar wat illustratrice Rébecca Dautremer
ermee aangevangen heeft, tart alle verbeelding. We kenden
haar al van haar prachtig geïllustreerde prentenboeken
als Het Grote Boek van Vergeten Prinsessen, Yeti
en Middag, maar hier laat ze zien dat ze als tekenaar
een geheel eigen universum gecreëerd heeft. Ze heeft
zich het intrigerende verhaal helemaal eigen gemaakt en wisselt
van tekenstijl naargelang de scènes of intermezzo's
erom vragen. Soms krijg je zo hyperrealistische dierentekeningen,
enkele bladzijden verder combineert ze dan weer een expressionistische
landarbeider met een cartooneske tekenfilmmuis. Het oorspronkelijke
boekje lees je op een paar uurtjes uit, de zes hoofdstukken
van deze getekende versie hebben we gespreid over evenveel
dagen, gewoon omdat er zoveel te genieten valt!
Het boek kan trouwens terugvallen op de puike nieuwe vertaling
van Peter Bergsma die ook gebruikt werd voor
de herdruk uit 2018 van de novelle.
Mensen die ondergetekende een beetje kennen, weten dat we
zelden lyrisch worden over welk onderwerp dan ook. Maar dit
boek blies ons van onze sokken, nestelde zich in ons hart
en onze ziel en weet zo probleemloos een ereplaats in onze
jaarlijkse toplijst te veroveren.
Dit zou weleens de strip kunnen zijn die alle elitaire literatuurlezers,
die nuffig de neus ophalen voor het in hun ogen minderwaardige
stripmedium, eindelijk over de streep weet te trekken. Dautremer
heeft niet zomaar wat prentjes bij een topverhaal gecreëerd,
zij heeft hier voor de ultieme cross-over gezorgd, met een
blend van woord en beeld die zoveel meer is dan de som van
de delen. De muis heeft hier een berg gebaard... Sprakeloos
worden we ervan... |
MARIO STABEL --- november 2020 |
|
|