|
|
KLIK
voor andere strips van
Jean-Pierre Gibrat |
|
|
MATTÉO 5
Vijfde Periode (september 1936 - januari 1939)
Jean-Pierre
Gibrat
Daedalus | 64 p. | € 19,95 (HC) |
| Meanderen
door een burgeroorlog |
Oorspronkelijk
wilde Mattéo helemaal niet onder de wapens toen de
Eerste Wereldoorlog uitbrak. Dat hij Spanjaard is, was zijn
geluk, want daardoor kon hij niet door het Franse leger gemobiliseerd
worden. Maar hij trok toch ten oorlog, om indruk te maken
op Juliette.
Nu, vele omzwervingen later, zit Mattéo opnieuw in
zijn oude vaderland. De Juliette van toen is een verwaterde
herinnering en de relatie met die zoon die hij samen met haar
heeft, is meer dan bitter. Het anarchistenbloed dat door Mattéo's
aderen stroomt, is aangewakkerd. Het is 1936. Hij strijdt
nu als Republikein tegen de Spaanse Falangisten en gaat zo
regelrecht de Spaanse Burgeroorlog in.
Historisch, maar kenmerkend voor het werk van Jean-Pierre
Gibrat, is dit geen geschiedenisles. Dit album speelt
zich af in de periode 1936-1939. Dat is de periode waarin
het Spaans Falangisme versmelt met het nationalisme van Franco.
Populistisch-socialistische elementen verdwijnen steeds meer
naar de achtergrond en maken nadrukkelijker plaats voor fascistoïde
ideeën. Gibrat rept daarover geen woord. Voor hem zijn
dialoog en sfeerschepping van belang. De overige verhaalcontext
is aanwezig, maar hoeft niet benoemd te worden. Wie in dit
album op zoek gaat naar de naam Franco zal niet hoeven turven.
Mattéo zit te midden van een burgeroorlog en toch wordt
er nauwelijks een schot gelost.
Wat doen soldaten (voornamelijk in fictie) wanneer ze niet
vechten? Ze drinken, spelen kaart, wisselen schunnige moppen
uit, schrijven brieven, of slaan aan het filosoferen over
het (of hun) leven. In de albums van Gibrat, die een diploma
filosofie haalde, is vooral dat laatste te vinden. Ter illustratie:
— Maar je ziet hem toch, van tijd tot tijd...
— Mijn zoon? Die klootzak? Neen.
— Zulk een misprijzen voor datgene wat je zelf hebt
bewerkstelligd, is dat niet een vorm van zelfverachting?
Anders dan eerst vermeld is deze reeks nog niet aflopen. Mattéo
is hermetischer dan Gibrats bejubelde toptweeluiken Het
Uitstel en Elke Raaf Pikt. Maar voor wie niet
opziet tegen deze minder toegankelijke, meer filosofische
verhaallijn, blijft het smullen. Al hopen we dat de auteur
deze reeks niet laat afglijden in één grote
gedachtenstroom of overpeinzing. Dat zou het risico op het
album te veel onnodig vergroten.
Ook grafisch blijft dit een typische Gibrat. Ja, alle vrouwelijke
hoofdpersonages die hij op papier zet, lijken wel zussen.
Maar tekent iemand ze mooier? Ja, we zien liever Franse dakenscènes
dan dorre Spaanse vlaktes. Maar tekent iemand meer authentieke
herfstkleuren? Zo ja, laat die persoon dan zo snel mogelijk
een strip maken... |
|
DIEDERIK VAN DE VELDE --- oktober 2020 |
|
