|
DEEL
1 EN 2 VAN ZEVENDELIGE REEKS |
|
|
KLIK
voor andere strips van
Roger Ibañez
KLIK
voor andere strips van
Sandro Raule |
|
|
JAZZ MAYNARD 1-2
1. Home Sweet Home - 2. Het Lied van El Raval
Roger
Ibañez + Sandro Raule
Dark Dragon Books | 48 p. | € 9,95 (SC) |
Taxi
Driver meets Kill Bill |
Als
de inspiratie ver te zoeken is, lezen we graag wat andere
recensies van strips die we mogen bespreken. Heel vaak zijn
we het over een mening zo eens of oneens dat onze teksten
zichzelf schrijven. Over Jazz Maynard viel er over
verschillende landsgrenzen niets dan goed te lezen. We vonden
alleen maar lovende recensies over deze zevendelige reeks
die na een eerste bundeling bij Blloan, nu
gelukkig wordt hernomen door Dark Dragon Books.
De vier sterren en de 9/10'en vlogen ons rond de oren. Oververdiend,
maar eentonig qua quotering. Gelukkig lazen we op een forum
ook één enkele pure afbraakrecensie over het
eerste deel. We veerden er helemaal van op. We vertalen ze
even uit de losse pols.
Dit is gewoon pang-pang-boem-boem met pseudo-intelligente
dialogen. Jazz Maynard kan ook alles: goddelijk trompet spelen,
een half dozijn gangsters neerknallen in een bordeel, en als
een volleerde ninja halsbrekende stunt uithalen. En wanneer
hij dan toch eens wordt vastgekneveld op een stoel en daardoor
kniediep in de shit zit, wordt hij zomaar gered door een oude
makker die hij al jaren niet gezien had. Wat een flauwe deus
ex machina. Dit is zo goedkoop. 1/10.
Kijk van zo'n besprekingen leven we helemaal op. Maar deze
hapslikwegbespreking van het eerste deel is wel 100% accuraat.
Er valt geen speld tussen te krijgen. De schrijver vergat
wel één ding. Wij houden wel van zo'n strips.
Zeker als ze nog eens subliem getekend én fantastisch
opgebouwd zijn.
Tekenaar is de Spanjaard Roger Ibañez Ugena,
die ons al het wonderlijk mooie Michel schonk (over
de mentaal gehandicapte volwassen man die nog bij zijn moeder
inwoont, geschreven door scenario Zidrou).
In het eerste deel zie je hem nog wat zoeken naar een eigen
smoel. Hij behoudt zijn hypernerveus euromangaritme, maar
landt grafisch ergens tussen Grégory Charlet
(Kabbala, De Gezusters Fox) en
Hugues Labiano (Black Op, De
Leeuw van Judah, De Ster van de Woestijn). Knap.
De verleidelijke monchrome inkleuring houdt alles netjes samen.
Dit is echt wel topwerk, en wordt deel na deel beter.
Isabellae- en Arthus Trivium-scenarist Sandro
Raule bouwt de plot slim op. Hij jongleert volop
met flashbacks, maar verliest ons op geen enkel moment. En
voor je het weet, ben je gehecht aan deze ruwe mix van Taxi
Driver, Patser en Kill Bill. Ook Jazz
Maynard woont en leeft in de duistere wijken van een grootstad
(Barcelona). Ook hij is een crimineel én een halve
James Bond. Maar Jazz is ook een fantastische ballerina die
kogelregens gracieus ontwijkt en even lichtvoetig de mokerslagen
van nog zwaardere jongens neutraliseert. Het is een gave.
O ja, Jazz speelt ook trompet. Ook hierin is hij de beste.
Maar op zich doet dat er niet toe. Helemaal niet.
We zijn dan ook blij dat er voor deze heruitgave gekozen werd
voor een andere cover die niet onmiddellijk hint naar een
zware graphic novel over een getormenteerde jazztrompettist.
Nee, dat is deze strip allesbehalve. Jazz deelt zijn familienaam
met de enigmatische zanger van Tool. En zo
leest deze strip ook. Dit is geen jazz. Dit is Maynard. Gitzwart,
langzaam opbouwend, met rake mokerslagen én uitermate
verslavend. A perfect circle. Meer van dattum, graag.
En snel! |
WOUTER PORTEMAN --- september 2020 |
|