|
KLIK
voor andere strips van
Ward Zwart
KLIK
voor andere strips van
Enzo Smits |
|
|
IK KOM VAN VER MAAR BLIJF NIET LANG
Ward
Zwart + Enzo Smits / Ward Zwart
Bries | 352 p. | € 35,00 (SC) |
Smalltown
boys |
Gus
Jenssen verzeilt na heel wat jaren opnieuw in zijn geboortedorp,
een plek waarvan hij gehoopt had er nooit meer terug te moeten
keren. Zijn muziekcarrière zit in het slop, zijn relatie
is op de klippen gelopen en dan blijkt die heimatklei toch
dieper in zijn DNA verankerd te zitten dan hij zelf gedacht
had. Veel lijkt er na al die jaren niet veranderd te zijn
in het naamloze plaatsje (de auteurs kiezen er bewust voor
om de setting universeel te houden). De lokale tieners weifelen
tussen repetitiekot, skatepark en hun eerst liefjes en lijken
steevast net de verkeerde keuze te maken. De buitenbeentjes
van dienst gaan op zoek naar zichzelf, maar de queeste lijkt
belangrijker dan de harde realiteit die ze moedeloos proberen
te ontlopen. Hun zelfgecreëerde weltschmerz deed ons
weer met de nodige melancholie terugdenken aan onze eigen
nihilistische tienerjaren, toen we ook nog slogans als "No
Future" op onze schoolbank kalkten, karrenvrachten Biactol
verbruikten en wars van enige zelfreflectie tegen de maatschappij
bleven botsen (spoiler alert: met die toekomst bleek
het uiteindelijk al bij al nogal mee te vallen, met de acne
iets minder).
Co-scenarist Enzo Smits en tekenaar Ward
Zwart breien met deze Ik Kom van Ver maar Blijf
niet Lang zo een smaakvol vervolg aan hun Wolven
uit 2016, waar de korte verhalen min of meer in hetzelfde
sfeertje baadden. Net zoals bij Erwin Mortier
de plot ondergeschikt is aan zijn stilistisch meesterschap,
lees je een album van dit duo ook eerder omwille van de broeierige
sfeerschepping van Smits en de typische potlood- en houtskooltekeningen
van de talentvolle Zwart (die al publiceerde in De Morgen
en De Standaard, maar ook werkte voor The New
York Times én HBO). Tekstuele
en visuele stiltes zijn een belangrijk onderdeel van het verhaal
en lijken wel een metafoor voor de twijfelende psyche van
elke hunkerende puber.
Daarnaast kan een strip die in de openingsscène al
refereert naar het demonische Death Valley ’69
van Sonic Youth allesbehalve slecht zijn.
Het gehijg van bassiste Kim Gordon en guest
member Lydia Lunch ("Hit it!
Hit it!") zuigt je meedogenloos het verhaal in.
Ook in de rest van het album passeren er nog heel wat helden
uit het alternatieve eightiescircuit achteloos de revue en
zo werden we uitgenodigd om onze platen van Hüsker
Dü, Christian Death en Alien
Sex Fiend nog eens van de zolder te halen. Beide
auteurs vonden elkaar al van jongsaf in het underground muziekwereldje
en die no-nonsense punkattitude weerspiegelt zich ook in het
scenario en de tekeningen. Een strip als deze is dan ook geen
allemansvriend, eerder het equivalent van de zatte nonkel
die na verschillende AA-sessies als een verloren zoon terug
in de armen gesloten wordt.
Jammer genoeg moeten we dit album ook lezen als de zwanenzang
van tekenaar Ward Zwart die in oktober is overleden. "It's
better to burn out, than to fade away", falsettode
Neil Young ooit. Maar daar zijn wij het al
lang niet meer mee eens... |
MARIO STABEL --- november 2020 |
|