COMPLEET VERHAAL DE DAME VAN DE ANSICHTKAARTEN Jean-Paul Eid + Claude Paiement Dark Dragon Books | 224 p. | € 29,95 (HC) Kleurrijke vertelling In een tijd waarin alles snel, flitsend en visueel overdonderend is, hebben veel mensen de neiging om wat traag, standvastig en zwart-wit is af te doen als passé. Ook wij bezondigen ons daar weleens aan. Dat hoeft niet noodzakelijk verkeerd te zijn. Zolang we maar open staan om ons te laten overtuigen van het tegendeel. In film zijn er voorbeelden te over, waarom zou dat voor strips dan anders moeten zijn? We wagen het erop... In het ingeslapen Canadese dorpje Ste-Émilie de Caplan, ergens midden de jaren 1950, staat een moeder op, vaststellend dat haar tienerdochter de deur achter zich dichttrok om haar grote droom na te jagen in de miljoenenstad Montreal. Ze wil met haar stem de grootste jazzclubs van de stad gaan veroveren. Parijs, decennia later, enige tijd na die beruchte 11 september, een man met een zeldzame ziekte wordt opgespoord door de CIA. Zijn broer werd gevonden op Ground Zero. De man, die niet eens wist dat hij een broer had, gaat geïntrigeerd op onderzoek. Geef toe, als je deze verhaalinsteek leest, ben je toch al na enkele prenten vergeten dat je zwart-witstrips misschien passé vond? En terecht, want inhoudelijk is dit verhaal allesbehalve zwart-wit. De Dame van de Ansichtkaarten is een doordachte, behoorlijk filmische en bij momenten pakkende vertelling die bewijst dat er tussen wit en zwart heel wat frisse grijswaarden kunnen zitten. Scenarist Claude Paiement mag op stripgebied dan wel een relatieve leek zijn — hij schreef eerder enkel het niet vertaalde Le Naufragé de Memoria, met dezelfde tekenaar overigens — hij weet met dit verhaalidee toch absoluut te boeien. De frisse verhaalopbouw mag niet geheel verbazen, de Canadees is dramaturg en heeft die ervaring duidelijk gebruikt bij het indelen van zijn vertelstructuur. Het strippalmares van Jean-Paul Eid is uitgebreider dan dat van zijn scenarist. Nochtans is ook van deze in Libanon geboren Canadees met Belgische moeder nog nooit eerder werk naar het Nederlands vertaald. Zijn tekenwerk voor deze De Dame van de Ansichtkaarten is uitgepuurd en teruggevoerd naar de essentie. Een zuivere en verstilde stijl die perfect past bij een verhaal dat zich ergens tussen strip en graphic novel beweegt. Uitgeverij Dark Dragon Books heeft nog al eens de neiging om reeksen die van nature uit al de aandacht trekken nog eens extra in de verf te zetten en albums die in eerste instantie minder opvallen daar geruisloos naast te zetten. Die (te) stille introducties zijn een onnodig risico als je het ons vraagt, want de aandachtspanne voor one-shots is sowieso al flink korter. Maar net als onlangs met Blue Note blijkt ook nu weer dat de albums die het minste opvallen soms de aangenaamste verrassingen zijn. De Dame van de Ansichtkaarten is het warme dekentje voor de komende winteravonden aan de haard. Het jazzy deuntje hoef je er niet eens bij te denken, dat zit er gewoon bij in de vorm van een kort Spotify-playlistje. DIEDERIK VAN DE VELDE --- november 2020