|
KLIK
voor andere strips van
Giorgio Albertini
KLIK
voor andere strips van
David B. |
|
|
ALEX 39
De God zonder Naam
Giorgio
Albertini + David B.
Casterman | 48 p. | € 8,50 (SC) |
Overtreffende
trap van fronsen |
Het
moet gezegd dat er een kleine haat-liefdeverhouding ontstaan
was met Alex, een van de steunpilaren in onze gelukkige stripjeugd.
Maar een aantal albums van de hand van Marc Jailloux
en Mathieu Bréda zorgden
ervoor dat we onze Gallo-Romeinse vriend terug in de armen
sloten. Alles was vergeten en vergeven.
Het moet gezegd dat we het vorige album van het duo Giorgio
Albertini en David B., Veni,
Vidi, Vici, nog niet gelezen hadden en vermits een aantal
personages daar het daglicht zagen, hebben we als plichtsbewuste
medewerker van Stripspeciaalzaak.be ook dit tot ons genomen.
Enthousiast waren we niet over dat album, maar in een goedhartige
bui konden we wel een voldoende toekennen. Vooral geïnspireerd
door de franke mulle* van onze onverwoestbare vriend
Enak (hij heeft in dar album meer stoute uitspraken gedaan
dan in de vijfendertig voorgaande albums) en de korte weergave
van de slag bij Zela die Julius Caesar verleidde tot de onsterfelijke
uitspraak "Veni, Vidi, Vici". Onze wenkbrauwen fronsten
wel zeer sterk bij de nogal slordige tekenstijl en het van
de hak op de tak scenario. En dan namen we album 39 ter hand.
We zoeken nog steeds naar de overtreffende trap van fronsen.
Eerst het verhaal. Alex en Enak vertrekken op missie naar
Eunones, de koning van de Sarmaten, om zijn steun te krijgen
in de strijd van Caesar tegen de Daci en de Parthen. Zeer
concreet vragen ze vrije doorgang voor de legioenen in de
uitgestrekte vlakten.
Tijdens hun reis en bij aankomst komen we heel wat te weten
over de lokale gebruiken, zoals het feit dat oude krijgers
die overleven lafaards zijn, dat vrouwen pas mogen trouwen
als ze minstens een vijand op het slagveld gedood hebben,
dat brood blijkbaar een uitzonderlijk goed is en dat het niet
dragen van een broek not done is. Eunones maakt echter
duidelijk dat hij slechts een aantal clans onder zijn controle
heeft en dat hij gezanten zal sturen om hun akkoord te krijgen
in de steun aan Caesar. Ondertussen heeft een Sarmatische
krijgster een oogje laten vallen op Alex, maar benut hij tot
ontzetting van Enak deze uitgesproken uitnodiging niet. De
volgende dag vertrekken ze op everzwijnjacht en dan... ontspoort
het scenario. Alex en Enak worden gevangen genomen door de
reuzin Niemand (zie ook album 36) en de Androphagi (zij die
mensen eten). Ze ontmoeten terug Callisto, een nog nuttelozere
sidekick dan Enak in zijn beste jaren en Niemand heeft Alex
ontvoerd om (tromgeroffel) samen een gigantisch paard
te zoeken dat haar zou kunnen dragen. We herhalen even: een
gigantisch paard zoeken in de noordelijke steppen dat een
reuzin kan dragen. Dat de reuzin later gevangen wordt, Alex
op wonderbaarlijke wijze terug met Enak en Callisto verenigd
wordt en uiteindelijk bevrijd door Eunones en de plaatselijke
Romeinse bevelhebber doet er niet toe. Evenmin het bevreemdende
slot met Alex, de reuzin en het paard.
Het verhaal mag dan al niet begeesterend zijn, de tekeningen
zijn dat nog minder. Gelaatsuitdrukkingen en emoties zijn
quasi steeds over the top. Bewegingen zijn houterig,
to say the least. Een vloeiend in beeld gebrachte
actie hebben we niet gezien. We appreciëren de poging
om James Ensor en Jheronimush Bosch
naar de kroon te steken qua lelijke koppen, maar trop
is te veel.
Eerlijkheidshalve moeten we wel zeggen dat gebouwen, schepen
en bepaalde details, zoals de sieraden van de paarden en bekleding
van de tenten, wel oké zijn. De eerste zeven prenten
zijn zelfs zeer mooi qua opbouw.
Eindoordeel: begraven we de reeks Alex nu? Nee. Maar
we kunnen niet verstoppen dat we met spanning wachten op het
volgende album van Jailloux en Bréda.
* West-Vlaams voor iemand stoute/gedurfde uitspraken
doet. |
JOHAN DECLOEDT --- november 2020 |
|