|
|
KLIK
voor andere strips van
José Ladrönn
KLIK
voor andere strips van
Alejandro Jodorowsky |
|
|
DE ZONEN VAN EL TOPO 2
Abel
José
Ladrönn + Alejandro Jodorowsky
Glénat | 72 p. | € 17,95 (HC) |
| Buitenissig
onbehagelijk |
In
1970 draaide de Chileense regisseur Alejandro Jodorowsky
een obscure westernfilm boordevol religie, seks en geweld.
Zijn El Topo was zo onaards dat in New York enkel
een pornobioscoop hem wou tonen, en dan nog na sluitingstijd,
om middernacht. John Lennon en Yoko
Ono vonden de prent de max, en zo verwierf El
Topo alsnog een niet kapot te krijgen cultstatus. Maar
geen enkele geldschieter gunde hoofdrolspeler Jodorowsky zijn
vervolg. En zo bleef De Zonen van El Topo in de lade
van de Chileen stof vergaren. Tot hij in 2015 Final Incal-tekenaar
José Ladrönn het scenario overhandigde.
Het werd een van de meest bizarre strips van de laatste jaren.
Een bad trip rechtstreeks naar het Nirwana.
Nu worden we eindelijk getrakteerd op het tweede deel van
het drieluik. En we gaan deze keer helemaal overstag. Dit
is eindelijk weer de vintage Jodorowsky van De Metabaronnen
en De Incal. Deze De Zonen van El Topo
is zo buitenissig dat het bij momenten onbehaaglijk wordt.
Extreem geweld, obscure mystiek, verbloemende charme en fanatiek
gedweep met bijbelverhalen wisselen elkaar in sneltempo af.
Vol verbazing rollen we van de ene deus ex machina in de andere.
Dit kan niet. Dit klopt niet. Maar als je je toch openstelt
voor de hallucinerende verhaallijn krijg je een absolute topstrip
voorgeschoteld.
Laten we even de draad weer oppikken. Omdat zijn zoon Kaïn
ooit zijn halfbroer Abel zou vermoorden, vervloekte en verstootte
de levende god El Topo zijn oudste kind. Daarna stak hij zichzelf
in brand en uit zijn assen groeiden vijf gouden menhirs. Dit
heiligdom voor de enen en een schat voor de anderen staat
op een soort eiland in de bergwoestijn. Enkel de zuiveren
van geest konden over een zwevende rotsbrug het heiligdom
bereiken. De anderen vonden onherroepelijk de dood. Er is
echter een truc om als puur aanzien te worden. De geur van
de heiligheid maskeert elke foute bedoeling. Ver weg van de
goudjagers en devoten, sterft Abels moeder. Met haar laatste
krachten fluistert ze haar zoon toe dat ze begraven wil worden
op het heilige eiland, naast haar oude geliefde El Topo. Een
zucht later wordt haar lijk omringd door duizenden vlinders
en begint ze zalig te geuren. De geur van de heiligheid! Abel
kan maar één manier bedenken om veilig tot bij
de gouden menhirs te raken en dat is contact te zoeken bij
zijn halfbroer Kaïn. Heel de wereld is immers doodsbang
van de vervloekte Kaïn. Niemand durft hem aankijken of
ermee spreken. Hij is de wandelende dood, de ultieme verstotene.
Kaïn gaat in op Abels voorstel en ontmoet uiteindelijk
zijn halfbroer. De deal is duidelijk. Abels moeder krijgt
haar graf maar El Topo's goud is voor hem. En hoe hij daarna
Abel gaat vermoorden, moet hij nog zien.
We zeiden het al, bizar, maar we werden gaandeweg helemaal
opgeslorpt door die fantastische queeste. Op de inleiding
in het eerste deel na — een te beknopte samenvatting
van de film El Topo — is De Zonen van El
Topo een perfect te volgen verhaal. De hoofdverhaallijn
is opvallend eenvoudig, de dialogen kristalhelder, maar voortdurend
verslik je je in de ongelofelijke hersenkronkels van de Chileen.
Dit is zo geweldig. Een echte verademing in de huidige wereld
van voorspelbare formulestrips. Dit is echt. Zeiden we al
dat dit een van de beste verhalen van Jodorowsky is? Ook de
Mexicaanse tekenaar Ladrönn gooit zich helemaal. Met
maximaal drie stroken per pagina kiest hij voor een heel filmische
westernstijl. Close-ups worden afgewisseld met paginabrede
shots. En toch heb je nergens het gevoel dat je naar een tweedehands
Sergio Leone zit te kijken. De Zonen
van El Topo is wilder, vreemder en zoals het een mol
betaamt, helemaal underground.
De Zonen van El Topo is op alle gebieden een van
de bijzonderste strips die we dit jaar lazen. Leve de onvoorspelbaarheid!
Leve El Topo! |
|
WOUTER PORTEMAN --- september 2019 |
|
