 |
| DEEL
1 VAN DE NIEUWE CYCLUS |
|
|
|
KLIK
voor andere strips van
Ralph Meyer
KLIK
voor andere strips van
Xavier Dorison |
|
|
UNDERTAKER 5
De Witte Indiaan
Ralph
Meyer + Xavier Dorison
Dargaud | 64 p. | € 7,95 (SC) |
| Ratelslang
op speed |
Het
zal toch niet waar zijn, zeker? In een recordtempo veroverde
Undertaker de harten van een breed publiek. De zwarte
humor van de antiheld, de prachtig uitgewerkte tekeningen
en de pakkende plotwendingen werden gecombineerd met de look
& feel van de klassieke jaren 1970-strip. Geen wonder
dat iedereen viel voor deze nieuwe Blueberry. Maar
nu houden we ons hart toch vast. De titel van het nieuwe verhaal,
De Witte Indiaan, belooft immers niet veel goeds.
De legende van het door de Apachen ontvoerde en opgevoede
kind, is al even uitgemolken als het finale vuurgevecht aan
de O.K. Corral.
Maar scenarist Xavier Dorison boort direct
ons wantrouwen de grond in. De Witte Indiaan was gewoon het
perfecte alibi om de comfortzone zoekende lezers voor zich
te winnen. Dorison start immers met een heuse verrassing.
In een vuurgevecht is de beruchte blanke Apache doodgeschoten.
Eindelijk is de streek een stuk veiliger. Maar zijn echte
moeder, de schatrijke weduwe Josephine Barclay, heeft er nu
alles voor over om haar zoon een echte, blanke begrafenis
te gunnen. Darvoor moet ze eerst zijn lijk uit de woelige
regio krijgen. Al snel doet ze een beroep op de louche Sid
Beauchamp en die kent de geknipte man voor die verknipte klus.
En zo komt Jonas Crow, zijn vroegere criminele kompaan, die
nu in de luwte rondreist als doodgraver, in beeld.
De Witte Indiaan begint als een ratelslang op speed.
De actie rolt van de pagina's. De dialogen en plot plakken
je tegen de zetel. Dit is zoals een western hoort te zijn.
Maar net op het moment dat je "Blueberry, eat your
heart out" wil roepen, krijgt het verhaal een wending
waardoor de Apachen centraal staan. Helaas wordt het verhaal
plots vergoelijkend, wat voorspelbaar en vooral te braaf.
Een onverwachts schampschot na de vele voltreffers.
Pas bij een tweede lezing viel ons de verhaalbreuk echt op.
De eerste keer waren we te opgeslorpt door de tekeningen van
Ralph Meyer die nog nooit beter tekende.
Hij slaagt erin om de sfeer van de grote stripavonturen op
te roepen met zijn logische keuzes. Voortdravende paardenkoetsen
schitteren altijd in wijdse, grootse prenten. Frontale spaghettiwesternblikken
op het juiste moment geven je koude rillingen. Haast elke
pagina eindigt met een ingezoomde cliffhanger. Het zijn allemaal
evidenties zo oud als het westerngenre zelf, maar deze klassiekers
blijven werken. De moderne touch van Meyer zit hem in het
spel van perspectieven en een tollend camerawerk vanuit verschillende
gezichtspunten. Zo zuigen zijn geniale prentjes, waar je mee
over de schouder kijkt, je helemaal op in het verhaal. Gecombineerd
met de detailprentjes in de grote prenten heeft de Fransman
nu wel echt zijn unieke signatuur gevonden. De ragfijne arceringen
maken het helemaal af. Dit is zo goed gedaan.
De Witte Indiaan toont je een Undertaker
die grafisch op eenzame hoogte zit. Na een geweldige start
eindigt dit eerste deel van het tweeluik wat ingehouden. Maar
klaar om helemaal te ontploffen. Het is nu wel duidelijk.
Na Lucky Luke, Jerry Spring, Blueberry
en Bouncer is dit het decennium van Undertaker.
Absolute topper. |
|
WOUTER PORTEMAN --- november 2019 |
|
