|
|
KLIK
voor andere strips van
Apri Kusbiantoro
KLIK
voor andere strips van
Willem Ritstier |
|
|
SAUL 2
Eindstation
Apri
Kusbiantoro + Willem Ritstier
Uitgeverij Personalia | 48 p. (SC) • 56 p. (HC) | €
8,95 (SC) • € 19,95 (HC) |
| Graatmager |
Oké,
nu die dwaze bandana weg is en Saul zijn hoofd heeft geschoren,
zijn we min of meer af van de onvermijdelijke vergelijking
met Storm. Het andere euvel is dat Saul
in hetzelfde bedje ziek is als het sf-voorbeeld uit Pandarve.
Tussen begin en einde van het album overleven Saul en Storm
een heleboel penibele situaties, moeten ze noodgedwongen vechten
tegen monsters en schurken in origineel bedoelde decors en
op het einde staan we eigenlijk even ver als in het begin.
In feite geven we geen zier meer om zo'n doelloze never
ending story. We beginnen al te vermoeden dat premiejaagster
Lea haar 80.000 sem voor haar gevangene Saul niet snel in
handen zal krijgen, wat voor een running joke doorheen
de albums kan zorgen.
Zowel Saul als Storm ontbreekt het aan lef
van de makers om het matige B-gehalte te overstijgen. Het
is een eindeloos ter plaatse trappelen zonder visie. Broodschrijven
om de machine voor een (kritiekloos) publiek draaiende te
houden. Akkoord, de weg tussen begin en einde ligt bezaaid
met spannende belevenissen. Als lezer weet je dat de held
het toch wel ongeschonden zal doorstaan. Het probleem is dat
je dat veel te makkelijk weet terwijl een beetje twijfel voor
zowel makers als lezers een grotere uitdaging zou vormen.
De lat ligt op dat gebied zodanig laag dat we erover struikelen.
De enige manier om toch nog een indruk na te laten, is zoveel
mogelijk uitpakken met imponerende scènes. In Eindstation
rijgt scenarist Willem Ritstier de confrontaties
aan elkaar door Saul het hoofd te laten bieden tegen een waterdraak,
een reuzenvogel, een stam apen, vliegende vismonsters, een
geharnast geraamte en een stiekeme robot, het meeste ervan
in een reusachtige piramide die eigenlijk een vergaan winkelcentrum
is. De tegenstanders komen en gaan in een tempo van plots-plots-plots
zodat het je niet meer kan schelen en het dus een omgekeerd
effect veroorzaakt dan imponeren.
Bij het grotere publiek valt Apri Kusbiantoro's
om de juiste redenen in de smaak. Hij lijkt een goede incarnatie
te zijn van Don Lawrence. Wie zijn tekeningen
ietsje langer bestudeert, ziet best wel de tekortkomingen
en dat hij zijn niveau niet overal handhaaft. Iets te vaak
knoeit hij met anatomie of is het merkbaar dat hij sommige
noodzakelijke prentjes om uitleg te verschaffen er ongeïnteresseerd
doorjaagt. In toch nog veel andere prenten en pagina's tekent
hij naar best vermogen een sfeervolle wereld vol creaturen
waarop hij heeft gezwoegd. Het totaal is te wisselvallig om
hem als the best next thing na Don Lawrence te kunnen
beschouwen. Laat Don dan maar op zijn voetstuk staan, hij
wordt er nog lang niet afgekeild. Apri's werk is goed, het
spreekt aan, maar het kan beter.
We hebben niets tegen pulp van gelijk welk allooi, check maar
eens onze De
Rode Ridder-reeks
of vele andere besprekingen, maar mag het voor sommige ambitieus
bedoelde reeksen toch wat meer zijn om tussen de zowat 1.500
nieuwigheden per jaar een onderscheid te maken? Op lay-outgebied
vinden we de storende, nutteloze hoofding op elke pagina ook
maar niks. Waarom moeten we er op pagina thirtysomething
nog steeds op gewezen worden dat we "SAUL - EINDSTATION
2" lezen? Iemand vond dit een goed idee en niemand sprak
dat tegen.
We hebben eerlijk gezegd geen idee waarom we deze strip zo
hard aanpakken terwijl we doorgaans liever onze kostbare tijd
spenderen aan strips die we kunnen aanraden in plaats van
af te kraken. Wellicht omdat we zoveel meer verwachten en
die verwachting nog geldt voor komende delen. De visuele flair
is er, maar het is een typisch zwaktebod om een graatmager
verhaal te compenseren. Prikkel ons alsjeblieft wat meer,
Willem. Op je decennialange palmares is Saul momenteel
een snel vergeten niemendal. |
|
DAVID STEENHUYSE --- oktober 2019 |
|
