|
|
KLIK
voor andere strips van
Bernard Yslaire |
|
|
SAMBER VIII
Zij die mijn Ogen Niet Meer Zien...
Bernard
Yslaire
Glénat | 72 p. | € 16,95 (HC) |
| Feest |
In
1986 start Yslaire (Bernard Hislaire)
op scenario van Yann ondetr het pseudoniem
Balac de reeks Samber. Meer dan
dertig jaar later verschijnt Zij die mijn Ogen Niet Meer
Zien..., het achtste en naar verluidt voorlaatste deel.
Mocht iemand met zo'n planning naar een Vlaamse uitgever stappen,
er zou hartelijk om gelachen worden. Hier wil men liefst vier
albums per jaar, zogezegd omdat lezers anders afhaken. De
lezers van Samber hebben niet afgehaakt. De spin-offs
kennen met ingewikkelde verhaallijnen en plotwendingen merkelijk
minder succes, maar de hoofdreeks heeft terecht een cultstatus
verworven.
Wie nog niet zou weten waar het over gaat, kan hieronder de
bespreking van de vorige delen lezen. In het kort volgen we
het wel en wee van de burgerlijke Bernard-Marie en zijn arme
tweelingzus Judith. De ene wordt gepamperd, de ander moet
als hoertje zien rond te komen. Dat ze veroordeeld zijn om
op een dag oog in oog te staan, hangt als een vloek boven
hun hoofd.
De reeks is op alle gebied gegroeid, maar wat in dit achtste
deel vooral opvalt, is hoeveel aandacht Yslaire aan de taal
besteedt. Laat dit alsjeblieft weerklinken tot in de klassen
van onze stripscholen: wat een erbarmelijk, ergerlijk en armoedig
taaltje hanteren de meeste van onze stripmakers. Dat mag niet
verbazen als je ziet hoe gebrekkig het taalgebruik van de
docenten in hun zogeheten graphic novels is. Toegegeven, de
Vlaamse striplezer maalt er niet om dat zijn helden koeterwaals
spreken en om een of andere reden vinden wij brabbelende personages
sympathiek. Dat het anders kan, bewijzen auteurs als Manu
Larcenet en Yslaire om er twee te noemen. Samber
baadde altijd al in de sfeer van Victor Hugo,
nu trekt Yslaire alle registers open en passeren Charles
Baudelaire, William Shakespeare
en zelfs Jacques Offenbach de revue. Wie
ervan houdt, kan zwelgen in mooie verwoordingen en fraaie
formuleringen.
Maar Yslaire heeft niet enkel opvallend veel aandacht aan
de taal besteed. Zij die mijn Ogen Niet Meer Zien...
mag een overgangsalbum zijn, het is meer dan het pad effenen
en een aanloop nemen. Het is een feest om te zien hoe alles
zin krijgt. De vlinders, het theater, de foto's, de ogen,...
niets lijkt toevallig of willekeurig geweest.
Het besef dat het einde van een gewaardeerde serie per definitie
zal ontgoochelen, verpest het een beetje. Maar laten we niet
vooruit kijken en genieten van de schitterende tekeningen,
het prachtige verhaal, de schaamteloze romantiek en de betoverende
taal. |
|
FLO VAN DIJCK --- maart 2019 |
|
