COMPLEET VERHAAL KLIK voor andere strips van Olivier Schrauwen KLIK voor andere strips van Florent Rupport KLIK voor andere strips van Jérôme Mulot PORTRET VAN EEN ZUIPSCHUIT Olivier Schrauwen / Florent Ruppert / Jérôme Mulot + Florent Ruppert / Jérôme Mulot Dupuis (Vrije Vlucht) | 184 p. | € 29,95 (HC) Afstotelijke aantrekkingskracht Alcohol maakt wat los in een mens. Sommigen worden euforisch, anderen juist somberder. Sommigen worden plots je beste vriend. Anderen veranderen al na een paar glazen in smeerlappen. Piraat Guy behoort tot het laatste slag. Hoe zatter hij is, hoe onuitstaanbaarder hij wordt. Hij is een onverbiddelijke leugenaar, een luie dief en een crapuleuze verkrachter. Bovendien is Guy het type dronkaard die het leuk vindt om iemand letterlijk onder te zeiken en die terzelfdertijd het gevoel te geven dat hij erom vraagt. Kortom, Guy is een echte klootzak. Vrienden heeft hij niet. Hij omringt zich met beïnvloedbare mensen die hij gebruikt, misbruikt en uiteindelijk wegwerpt. Het leven van Guy is van een peilloze leegheid. De piraat wisselt roof- en moordpartijen af met zuipen. Veel zuipen. Dat is het. Na 184 pagina's niets aflatende tristesse is de boodschap duidelijk. De geromantiseerde, coole piraat uit Schatteneiland bestaat niet én zuipen doet een mens echt geen goed. Alsof dit nog niet genoeg is, kiezen de auteurs ervoor om enkel het gezicht van Guy te tekenen. De meeste andere nevenpersonages zijn letterlijk gezichtsloos. Hierdoor blijft alleen nog die klotevent over om je met 'm te vereenzelvigen. En als er dan eens een nevenpersonage wordt uitgewerkt, mag je er zeker van zijn dat hij of zij uiteindelijk door de obscure piraat vermoord wordt. Tja. Maar net die moordpartijen zijn het peper en zout die deze vlot lezende strip kruiden. Elke verse dode van Guy komt terecht in het grote zwarte niets. Vanuit dit uitgedoofde vagevuur becommentariëren ze Stadler- en Waldorf-gewijs de misdaden van Guy. Om hem goed te kunnen zien, schuiven ze het hemelgordijn wat open. Knap gevonden en zalige lichtpunten. Toch zijn die momenten te schaars om ons de ultieme leegheid van het verhaal te doen vergeten. Is dit het nu? Wat missen we? Waar kijken we over? Is dit nu zelfingenomenheid, pure kunst of een gebrek aan inlevingsvermogen bij ons? Eerlijk, we weten het allemaal niet. Hoe dan ook, de Zuipschuit drijft op die tegenstrijdigheden. Ook het maken van de strip lijkt ons een boeiende LAT-relatie geweest te zijn. De auteurs ontmoetten elkaar voor het eerst in 2007, in Helsinki. De Fransen Florent Ruppert en Jérôme Mulot (die met Bastien Vivès De Grote Odalisk voor de collectie Vrije Vlucht maakten) charmeerden Vlaming Olivier Schrauwen toen voor het project met een glas exquise whisky. Helaas houdt Schrauwen niet van whisky. Deze anekdote typeert voor ons de sfeer van dit Portret van een Zuipschuit. Aantrekken en afstoten. Net zoals bij hun andere Vrije Vlucht-strips, stuurden de Fransen, die grotendeels het verhaal schreven én alle decors uitwerkten, hun platen digitaal door naar Schrauwen. Die zette er vervolgens zijn personages in. Maar Schrauwen bewerkte vaak hun tekeningen — soms tot verrassing van de Fransen — en geeft ze zo net dat extraatje. Het mooiste voorbeeld vind je op een van de laatste pagina's waar Schrauwen een geweldige tekening van Brugge bewerkte met een dikke laag gouache. Zo legde hij de geslaagde link met de laatste acht bizarre, prachtige pagina's. Aantrekken en afstoten. Toegankelijkheid en experiment. Het lijkt symbolisch te zijn voor de strip en hun makers. Deze spanning voel je voortdurend in de strip, in het verhaal en in de tekeningen. Net hierdoor wordt de strip boven de afstotelijke leegheid van de hoofdplot uitgetild. Portret van de Zuipschuit is een buitenbeentje. Opvallend toegankelijk, lekker zwartgallig en knap getekend, maar helaas behept met een hoofdfiguur die alleen maar walging oproept. Voor de durvers. WOUTER PORTEMAN --- maart 2019