COMPLEET VERHAAL KLIK voor andere strips van Olivier Pont LOSSE EINDJES Olivier Pont Dargaud | 128 p. | € 24,95 (HC) Verborgen camera Eén steelse blik. Meer is er niet nodig om het leven van de schuchtere Thibault totaal overhoop te gooien. In een volgepakt metrostel valt de blik van de iets te stevig in zijn vel zittende jongen plots op de ranke halslijn van de knappe medereizigster. Het zweet breekt hem uit. Wanneer ze onverwachts terugkijkt, slaat zijn hart over. Aan de volgende halte stapt ze uit. Het is nu of nooit. Thibault wurmt zich door de massa en gooit zich nog net uit de metro. Helaas. Helaas botst hij hierdoor met volle geweld op de flamboyante Jeannette. Ze vloekt het hele metrostation bij elkaar. De zak met kattenkorrels voor de vriendin voor haar oma is helemaal gescheurd. Godver, en die dingen wegen al zoveel. De verbouwereerde Thibault helpt haar berouwvol om die zak te dragen tot bij het omaatje. Ondertussen krijgt Jeannette een telefoontje van haar toekomstige ex waarom ze dat triootje gisteren niet zo tof vond. Ooit vroegen we aan Grzegorz Rosinski of het gemakkelijk is om je te blijven motiveren als je een scenario ontvangt dat misschien iets meer doorsnee is dan je gewoon bent. Zijn reactie kunnen we ons na al die jaren nog steeds voor de geest halen. We hebben die vraag nooit meer durven stellen. Nochtans is ze legitiem. Hoewel de scenario's van Olivier Ponts vorige strips (Ontboezemingen, Over de Grenzen van de Tijd...) meer dan uitstekend waren, worstelt hij toch met de voorspelbaarheid van het afronden van een verhaal. Hij besloot zichzelf te verrassen. Het einde van het verhaal moest terug te brengen zijn naar een ons onbekend, Frans wiegeliedje, 1 2 3 petits chats. Al de rest lag open. Elke dag zou hij schrijven en tekenen. Elke dag zou hij wel zien waar het verhaal hem zou brengen. Op het einde zou hij wel de losse eindjes oprapen, samenvoegen en netjes afleveren. Helemaal nieuw is het concept niet, maar je kan niet zeggen dat we er fan van zijn. Het levert te vaak te ééndimensionale, puur chronologisch opgebouwde strips op zoals we nog kennen uit de tijd van vergane dagbladverschijnselen als Nero. Het is leuk om de spanning van de dag en de actualiteit te voelen, maar even vaak merk dat je dat de verhalen eindigen met te veel tekst, een afgehaspeld slot of een voortijdige lozing van de plot. Gelukkig zijn er uitzonderingen. Losse Eindjes is er gelukkig zo een van. Net zoals in de filmreeks The Hangover laat Olivier Pont zijn hoofdfiguur binnen één lange dag en nacht het ene straffe verhaal na het andere meemaken. Het is zo'n ongelofelijke en ongeloofwaardige dag, boordevol deus ex machina's, dat je je afvraagt waarom die brave jongen niet meermaals rondkijkt of hij niet gefilmd wordt voor een verborgen cameraprogramma. En toch werkt het. De situaties zijn grotesk, grappig en uiteindelijk past alles netjes in elkaar. Aan de tekeningen zie je dat Pont zich effectief geamuseerd heeft. Nu eens leunt hij bij het overdreven karikaturale van Spoon & White. Dan weer refereert hij naar Aristokatten die uitkijken over de Parijse daken. Of waan je je in doldwaze Franse actiefilm genre Taxi. Alles kan en mocht, en uiteindelijk past de puzzel. Het concept van Losse Eindjes startte als pure zelfbevrediging, maar voor één keer genoten we er mee van. Fijn pretentieloos stripje. WOUTER PORTEMAN --- mei 2019