|
|
KLIK
voor andere strips van
Alain Dodier |
|
|
JEROME
K. JEROME BLOKS 27
Namaak
Alain
Dodier
Dupuis | 72 p. | € 7,95 (SC) |
| Parels
voor fijnproevers |
Zelfzeker
kijken we in de spiegel en dreunen onze mantra nog eens op:
"Ja, elke lezer van onze site weet inmiddels dat we al
dertig jaar zware fan zijn van Jerome K. Jerome Bloks.
En na ons
diepte-interview is dat nog veel erger geworden. Maar!
Maar, we moeten professioneel blijven. Eerlijk en rechtvaardig
zijn. Het is onze verdomde plicht om een objectieve beoordeling
te geven over het album. Dat zijn we jullie verplicht."
Fluks nemen we terug plaats achter onze laptop. We halen diep
adem. Hier komt het dan. De nieuwe Bloks is goed!
O, wat is hij goed!! Verdomd goed!!! Oef, daar zijn we al
vanaf.
Toch is ook Namaak weer een typische Bloks.
Ondanks de 72 bladzijden hadden we hem weer zo uit en waren
we weer ontgoocheld over de plot. Ja, weer. Dat zijn we immers
altijd na een eerste lezing. Maar we herlezen de albums heel
regelmatig opnieuw en pas na een zoveelste herneming komt
de subtiliteit van de verhalen naar boven en worden ook nieuwe
deeltjes favorieten. De insteek van de avonturen van onze
buurtdetective blijft eenvoudig, kleinmenselijk en lokaal,
toch zit de puzzel elke keer opnieuw geweldig goed in elkaar.
Altijd origineel, geen speld tussen te krijgen én logisch.
Bovendien valt tekenaar-scenarist Alain Dodier nooit,
nee nooit, terug op een deus ex machina of andere gemakkelijkheidsoplossing.
Om het nog complexer te maken, spelen zijn lineair vertelde
verhalen zich af in een korte tijdspanne. Vaak is het een
onderzoek van amper een paar dagen, waarin Bloks met klassiek
gedegen speurwerk, zonder hulp van een geweldige databank
van een bevriende flik, de oplossing vindt. Ook nu weer. Via
zijn vriend, priester Arthur, wordt Jerome K. Jerome geïntroduceerd
bij barones Barbier de Conches. Haar zoon, een nietsnut die
dokter is en altijd krap bij kas zit, is ontvoerd. Samen bekijken
ze een smartphonefilmpje waarop hij gekneveld op een stoel
zit. Zijn ontvoerder vraagt 100.000 euro losgeld. De barones
zit in de put. Ze kan niet geloven dat haar bloedeigen zoon
haar zo voor de gek houdt. Een valse ontvoering opzetten,
wat traantjes faken en haar nogmaals geld lichter maken. Hoe
diep kan een mens vallen? En hij had haar nog maar gepluimd
door de indrukwekkende luxe-horlogecollectie van haar man
zaliger te vervangen door ordinaire namaak. Nu kon hij de
boom in. Maar om die stommeling nog niet meer in de problemen
te brengen, wil ze er de politie niet bijhalen. Jerome moet
deze klus maar klaren.
Die paar pagina's waarop de barones over de ontvoering spreekt,
tonen de echte scenariokracht van Dodier. Eventjes laten vallen
waarom de politie er niet bij mag komen, achteloos vertellen
dat de namaak recent is waardoor er onmiddellijk ontkracht
wordt dat de oplossing niet in het verleden moet gezocht worden,
de smartphone van een vriend,... Aan elk detail wordt gedacht
en elk detail wordt zo nonchalant in de dialogen of tekeningen
gesmokkeld dat het je pas bij een herlezing opvalt.
Zo is het ook in de tekeningen. De voorbije vijftien jaar
neemt Dodier zijn tijd en laat hij zich niet meer dwingen
door het aantal pagina's. Meer dan ooit duik je mee in het
alledaagse van de klunzige detective. Je ziet hem eten, wandelen
en slapen. Ook nu wordt één miezerig, persoonlijk
geheimpje van de detective onthuld. Als hij moe is, valt Jerome
blijkbaar snel in slaap. Deze banale onthulling wordt een
heel album lang omgetoverd tot een klein, charmant theaterspel.
Grafisch hebben we de Duinkerkenaar leren kennen als een ultieme
controlefreak. Niets laat hij aan het toeval over. Alles klopt.
Zo neemt hij ter voorbereiding van de strip duizenden foto's.
Alles wat je ziet, bestaat ergens echt. Zo is de gang van
de flat van de zoon van de barones die van het appartement
van Dodier zelf. Het zou ons niet verwonderen mocht zelfs
het aantal bakstenen kloppen. Hoe belangrijk het bijna mangaritme
van de strip is, toch moet elk prentje volledig op zichzelf
staan. Zijn daarvoor een paar extra millimeters nodig die
een logische bladindeling verstoren, dan is dan maar zo. En
zo duiken in het album overal pagina's met een wafelijzerstructuur
op die door hun drang naar perfectie een eerste indruk van
imperfectie geven.
We hebben te doen met Jerome K. Jerome Bloks. Het zijn de
ideale ontspanningstripjes. Herkenbaar, charmant, en puur
hap-slik-weg. Blokskes, weet je wel. Maar als je even op de
rem staat, ontdek je een dieperliggend perfectionisme. Sinds
onze euro gevallen is — nogmaals, Dodier onthult veel
in dit
interview —, fluiten we bewonderd tussen onze tanden.
Niemand kan perfectionisme zo gracieus vermommen als Dodier.
Namaak is al het zevenentwintigste Blokske. Ook nu
weer is het een origineel pareltje. |
|
WOUTER PORTEMAN --- december 2019 |
|
