COMPLEET VERHAAL DE DOLENDE GOD Fabrizio Dori Soul Food Comics | 152 p. | € 26,00 (HC) Fabelachtig We kunnen ons voorstellen dat bijvoorbeeld een Michelinrecensent soms geen honger meer heeft. Dat hij het allemaal al weleens eerder gegeten heeft en dat hij een beetje blasé wordt. We vreesden dat van onszelf ook een beetje de laatste tijd. We lazen wel dingen die we aardig vonden, maar ach, dat vuur, die passie die we ervoeren toen we jonger waren en een prachtige strip in handen hadden, dat was ons een beetje ontgaan. We waren zelfs niet van plan om deze strip te recenseren, een andere collega ging dat doen. We nestelden ons in onze favoriete leesstoel, legden een plaatje op en schonken iets lekkers in en gingen er compleet verwachtingsloos aan zitten. Gewoon, een beetje lezen om te lezen. Een klein uurtje nadien waren we onze collega al aan het mailen: "DIT IS GOED, MAN!" De collega herkende ons enthousiasme als dat jeugdige vuur en zette een stap opzij. Waarvoor dank, David. Als kleine jongen lazen we de Illiad. Niet de originele versie, maar een aangepaste kinderversie. Nadien moest elk jeugdboek dat over de oude Grieken ging eraan geloven. Er was iets zodanig universeels en avontuurlijk aan die verhalen dat ze ons van kinds af aan al gefascineerd hebben. We vochten aan de zijde van Hector tegen Achilleus, we bibberden mee aan de draad van Ariadne in het doolhof van de Minotaurus, we treurden samen met Orpheus om zijn Euridyce. De Dolende God gaf ons datzelfde gevoel terug. Diep gegrond in die oude mythes en sagen beschrijft het de omzwervingen van Eustis, een sater die op zoek is naar de oude goden. Hij ziet ze niet meer. Zijn ze misschien verdwenen? Zijn ze dood? Hebben ze hem verbannen? In onze wereld dwaalt hij rond, op zoek naar aanknopingspunten. Hij vindt een bont gezelschap bij Leandros en de Professor en ondergaat net zoals bij de twaalf werken van Herakles de ene beproeving na de andere. Door de oude mythen en sagen te koppelen aan onze wereld geeft Dori aan beide een extra laag. De echo's versterken elkaar en uiteindelijk blijft er een ijzersterk verhaal over. Een lust om steeds opnieuw te herlezen. Grafisch zien we echo's van Egon Schiele, Paul Gauguin, Alphonse Mucha, Amadeo Modigliani, Vincent Van Gogh (die ook een rolletje in dit verhaal speelt), oude Japanse prenten, Griekse motieven, het houdt maar niet op. Het is een fabelachtige, bloedmooi beeldverhaal, met een diepgravend, meesleurend verhaal dat iedereen moet gelezen hebben. De grootste sterkte is echter dat het nergens zwaar op de hand is, al de referenties zijn extra: je hebt ze niet nodig om mee te zijn. Nee, Fabrizio Dori neemt je aan de hand mee, en laat je zwelgen aan het ambrozijn van de goden. Je hoeft geen kunstgeschiedenis gestudeerd hebben of alle mythes en sagen van het Oude Griekenland op je duim te kennen, laat dat werk over aan de schrijver, laat hem het werk doen en geniet van deze strip. Voor ons is het niet alleen een tuin der lusten voor het oog, het is een herbevestiging van onze liefde voor het beeldverhaal. WIM DE TROYER --- november 2019