DEEL 1 EN 2 VAN TRILOGIE VICTUS 1-2 1. Veni - 2. Vidi Cesc F. Dalmases + Carles Santamaría Martínez naar de roman van Albert Sánchez Piñol Dark Dragon Books | 56 p. | € 18,95 (HC) Doods Victus is een driedelige reeks gebaseerd op het gelijknamige werk van de Spaanse schrijver Albert Sánchez Piñol die in zijn boek het leven schetst van leerling-ingenieur Marti Zuveria. Zuveria is geen fictief personage en heeft echt bestaan. Het leven dat Piñol beschrijft is weliswaar grotendeels fictief. Zuveria's leven, dat in dit drieluik wordt beschreven, speelt zich af op het eind van de zeventiende eeuw en het begin van de achttiende eeuw waar het verhaal in deel 3 waarschijnlijk zal eindigen in 1714 bij het beleg van Barcelona waar Marti op dat moment gestationeerd is. Maar laten we eerst maar met het begin starten, wanneer Marti in de leer gaat bij een van de grootste ingenieurs uit zijn tijd. Het beroep werd toen voornamelijk aangewend bij oorlogsvoering, meer bepaald bij het belegeren of verdedigen van steden. We volgen Marti in zijn tocht doorheen zijn studies, zijn eerste liefde en de vele problemen die hij zich op de hals haalt. Meer dan eens ontsnapt hij op wonderlijke wijze aan heel wat onheil en dwarrelt hij door de geschiedenis van zijn tijd waarbij de Spaanse koningskwestie en de oorlogen daarrond centraal staan. Het personage van Zuveria wordt dan ook grotendeels gebruikt om een brok Spaanse geschiedenis te vertellen. We leren dat de Catalaanse kwestie van de voorbije maanden enkele eeuwne geleden ook al voor heel wat controverse zorgde. Het eerste deel van Victus opent met een inleiding van schrijver Piñol die zijn verhaal schetst op een vrij hoogdravende manier. Literatuur met een grote L noemen ze dat, maar de modale lezer zou hierdoor wel eens afgeschrikt kunnen worden. Gelukkig heeft bewerker Carles Santamaria Martínez de teksten bij deze strip leesbaar gemaakt, hoewel het soms duidelijk is dat dit niet steeds makkelijk was. Geregeld sluipen er passages in die je niet even tussen pot en pint kan lezen zonder de draad kwijt te raken. Het tekenwerk van Cesc F. Dalmases zorgt ook niet direct dat je snel mee bent met het verhaal. De personages die hij tekent zijn vrij eentonig in hun uitdrukkingen en je merkt al snel dat de man zich beter in zijn vel voelt als hij gebouwen en omgevingen mag tekenen. Af en toe weet hij dan toch te verbazen door geloofwaardige expressies op de gezichten te krijgen, maar die momenten zijn zeer sporadisch. Het is dan ook jammer dat het hele verhaal in deze eerste twee delen vooral om de personages draait en die zijn zo doods getekend dat het soms worstelen is om je door het soms zwaarmoedige verhaal te ploegen. PETER ROTTHIER --- oktober 2018